Supergrass - (Her)kennismaking
Ancienne Belgique, 5 februari 2020
Net op het moment dat de herfst en de winter serieus op het gemoed beginnen te werken, een avondje alle dagelijkse beslommeringen even laten wegmoffelen door de vrolijke deuntjes van Supergrass. Het leek bijna een geschenk uit de hemel. Het midweekse nostalgische tripje down memory lane zal onze eindejaarslijstjes niet halen, maar na afloop zagen we alleen maar tevreden gezichten. Meer hoeft het soms echt niet te zijn.
Tien jaar geleden gaf Supergrass er de brui aan (voor zover wij weten dateerde de laatste passage in België van 2008, samen met Sonic Youth op de Lokerse Feesten), maar ook het artiestenbloed gaat waar het niet kruipen kan, dus schuimen Gaz Coombes en co dezer dagen opnieuw de concertpodia af. Met succes, want de AB was lang op voorhand uitverkocht.
De jonge Nederlandse band The Tambles warmde de zaal aardig op met bluesrock die ons wou doen geloven dat de jaren zestig nooit echt eindigden. Erg aanstekelijk en leuk, maar toen de zaallichten doofden voor Supergrass, waren we de band uit Gouda alweer een beetje vergeten. Het Britse viertal startte de set met In It For The Money. Als de songtitel een knipoog was naar de echte reden voor deze reünietour, dan was het wel een heel subtiele knipoog. Ach, zo midden in de week na een werkdag besefte iedereen in de zaal wel dat ook artiesten hun boterham en hun pensioenfonds moeten verdienen.
Heel vroeg in de set leken alle prijsbeesten uit de kast te mogen. Met I’d Like To Know, Moving (hoe heerlijk etaleerde Coombes zijn stem!) en Mansize Rooster vreesden we dat Supergrass voortijdig zou klaarkomen, maar dat was eigenlijk buiten de immense collectie instant classics gerekend. We lenen voor het gemak de woorden die een kennis na afloop postte: “Ik heb de band nooit op de voet gevolgd - de eerste twee albums staan hier in de kast en in de loop der jaren kwam er wel eens een aanstekelijke single voorbijgewaaid - maar als je ze zo op een rijtje hoort, valt pas echt op hoeveel goeie popsongs die mannen op hun naam hebben staan”. We hoorden achteraf heel wat mensen die er net zo over dachten. Op een paar nummers na (Time of Fin), kunnen we het optreden echt wel samenvatten als "All fillers, no killers", grotendeels geplukt uit de eerste twee Britpopplaten. Coombes kondigde grootste hit en visitekaartje Alright dan ook grappend aan als een "heel obscuur B-kantje". De show was al bijna anderhalf uur aan de gang, toen ook nog Sun Hits The Sky, Lenny en georkestreerd meezingmomentje Pumping On Your Stereo uit de hitmachine werden geperst.
Gaz Coombes vond het een wonder dat iedereen er anno 2020 nog is. Het mag gezegd: zijn emblematische bakkebaarden zijn misschien wat meer getrimd, maar Supergrass stond als een huis. Wij dachten dat alle kleppers erdoor gejaagd waren, maar dat was even buiten Caught By The Fuzz gerekend, dat de lont aan de bisronde stak. De obligate afsluiter was Strange Ones met op de valreep zelfs een moshpitje vooraan in de zaal. “Wij waren de Strange Ones. Goeienavond”, besloot Gaz Coombes. Aangename (her)kennismaking!