Sun Kil Moon ft. Mark Kozelek - Donkere holenmuziek

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 8 november 2008

Het festivalseizoen is nog niet helemaal afgelopen en daar zijn al de eerste clubconcerten. Maar goed ook. De muziek van een band als Sun Kil Moon gedijt nu eenmaal veel beter in een donker hol dan op een zonovergoten wei. Trix is dan ook de ideale locatie voor dit soort concerten.

In The Bear That Wasn’t heeft de organisatie een perfect voorprogramma gevonden. De simpele, intieme liedjes die Nils Verresen uit zijn akoestische gitaar tovert, doen het al opgedoken publiek de adem inhouden. Enig probleem is dat zijn nummers allemaal een beetje gelijkvormig zijn, waardoor de aandacht gaandeweg verslapt. Pas met Sun Sun Sun schijnt een waterzonnetje door het (naar eigen zeggen) vooral herfstige en winterse decor van zijn songs. Niet toevallig heeft hij daarvoor de hulp van zijn zingende zus ingeroepen. Dat levert ook nog een erg gesmaakte cover van Chim Chim Cher-Ee, het schoorsteenvegerslied uit ‘Mary Poppins’, op. Het kan geen toeval zijn dat precies dit kleinood het hoogtepunt van de show wordt.

Mark Kozelek kan voor zijn gigs een keuze maken uit een goudmijn aan songs. Niet alleen met Red House Painters en in de huidige incarnatie heeft hij een respectabel aantal nummers bij elkaar geschreven, ook solo staan er enkele pareltjes op zijn naam. Geen wonder dat de opkomst voor deze cultfiguur vrij behoorlijk is.

Kozelek dompelt zijn stem steevast onder in een goed gevuld echovat en laat de gitaren binnen de band spreken. Drummer Tim Mooney zorgt voor de tweede stem en vormt bovendien met Geoff Stanfield een passende ritmesectie voor deze band: ingetogen, maar duidelijk aanwezig. De bas is essentieel in songs als Priest Alley Song, dat drijft op de golven van dit instrument.

Maar even goed gaan Kozelek en ritmegitarist Anthony Koutsos zich te buiten in een dubbele gitaarsolo (River), die tot alle zenuwuiteinden weet door te dringen. Ook Moorestown was een absoluut hoogtepunt in een show die hoge toppen scheerde. 

Deze muziek gaat nergens uit de bocht, maar weet je vooral te raken door zijn doorgedreven intimiteit, die van alle aanwezigen samenzweerders maakt. De ene song wordt lang uitgesponnen, kent ritmewissels (Tonight In Bilbao) en verrast op die manier, terwijl het volgende nummer dan weer gebaseerd is op een steeds weerkerende bluesriff, die je doet wegdromen naar eenzame winters. Wie hiervoor open stond, kon ruim twee uur genieten van intense gitaarmuziek. Het was mooi, deze seizoensopener.