Sun Kil Moon - Niet om te dansen

Handelsbeurs, Gent, 25 maart 2014

“Ik kom niet om te dansen”, was een opmerking die wij opvingen bij één van onze buurmannen op het concert van Sun Kil Moon in de Gentse Handelsbeurs. En daarmee legde hij de vinger precies op de wonde. Nochtans hield Mark Kozelek, bezieler van dit project, het allemaal behoorlijk luchtig. Maar gedanst werd er dus niet.

Hij zag er moe uit, Mark Kozelek, en later gaf hij dat ook toe, maar verder had dat nergens een negatief effect op het meer dan twee uur durende concert. Voortdurend ging hij de verbale strijd aan met zijn toeschouwers, daagde hij de fans op de eerste rij uit (“Was jij niet degene die op die foto van een vorig optreden hier in Gent stond en zo verveeld keek?”), maar het werd nooit echt vijandig. En dat vormde vaak een mooi contrast met de emotionele songs die werden opgedist.

Ook in de muziek zat dat contrast, die paradox, zo u wil. De ene song was bijzonder klein en ingetogen, terwijl de volgende fel, vurig, bijna agressief zelfs was. Dat maakte het optreden boeiend. In schril contrast daarmee stond de ergernis, die Kozelek – bijna steeds met een kwinkslag (“What am I paying you for?”) – aan de dag legde ten opzichte van zijn ritmegitarist. De frontman zat hem namelijk voortdurend op de huid, hetgeen je als toeschouwer soms met een ongemakkelijk gevoel opzadelde.

Maar eigenlijk was dat slechts een voetnoot, want vanaf het moment dat Kozelek zijn akoestische gitaar aansloeg voor Black Kite en de drummer de cimbalen streelde met zijn borstels hing er een soort van elektriciteit in de lucht. Alleen jammer dat de teksten vanwege de “Darth Vader shit” - de reverb die de klankman op de microfoon moest zetten - niet altijd verstaanbaar waren. Aan de andere kant paste dat geluidseffect wel bij de hypergevoelige muziek van Sun Kil Moon.

Zelf gaven wij de voorkeur aan rustige songs als het immens mooie Carissa of zijn ode aan Led Zeppelin I Watched The Film The Song Remains The Same, waarin hij op associatieve wijze van de film in kwestie naar allerlei persoonlijke momenten overschakelt en de luisteraar laat beleven hoe hij in “this beautiful musical world” terechtkwam.

Indrukwekkend was ook de cover van You Missed My Heart, van de plaat met Modest Mouse-covers, waarin de herhaling net lang genoeg werd aangehouden en ook precies op tijd werd afgebroken om niet vervelend te worden. Hiermee werd dan ook afgesloten op een mooi hoogtepunt.

Uiteraard bleef het daar niet bij en kwam de band nog terug voor enkele nummers, waarbij het eerste – het bijna grimmige Elaine – opnieuw veel indruk maakte. Uiteindelijk zette Kozelek zijn gitaar opzij en liet hij het muzikale gedeelte aan de rest van de band over. De sneer die hij daarbij uitdeelde aan Nels Cline in Livingstone Bramble kreeg, net als op plaat, nog een ironisch soort gitaarsolo mee, waarmee ook in de songs gevoel voor humor werd aan de dag gelegd.

Mark Kozelek is een klasbak, daarover kan moeilijk gediscussieerd worden. En dit concert had echt magische momenten die ongetwijfeld nog even zullen nazinderen. En toch blijven wij achter met een dubbel gevoel waarop we niet meteen de vinger kunnen leggen. Misschien hoort dat er wel gewoon bij, dat gevoel van ongemak, van er niet helemaal uit komen. Maar aan dansen hadden wij in elk geval geen behoefte gehad.