Sukilove - Belgische herfst

Botanique, Brussel, 15 december 2009

“La deuxième fois en Wallonie” was voor Sukilove niet echt een overweldigend succes. Let wel: dan hebben we het over de opkomst. De rotonde was niet eens half gevuld. En voor zover wij konden opvangen, was het merendeel trouwens Nederlandstalig. Maar zoals wel vaker hadden de afwezigen ongelijk.

Het lijkt trouwens onwaarschijnlijk dat Sukilove ooit zalen zal doen vollopen. Daarvoor is hun muziek te veeleisend. Mooi, intrigerend, spannend, afwisselend, dat wel, maar gemakkelijk? Absoluut niet! ‘Static Moves’ is opnieuw een stevige brok om door te worstelen, maar wie de plaat enkele draaibeurten gunt, zal ontdekken dat er pareltjes verstopt zitten onder die ruwe krokodillenhuid.

Net als de cd begon ook het optreden met New Beginning en deze versie leek toegankelijker dan de afstandelijke plaatopener. Het klonk allemaal iets warmer, maar daarom niet minder mooi. De aftrap was in elk geval veelbelovend. Maar echt losbarsten deed de band pas met Rebel, dat verwoestend uithaalde. Niet dat dat de norm was, want voor Sugareyes lag het tempo weer meteen wat lager.

Bassist Tim Vandenbergh had zich aan de zijkant van het podium opgesteld en stelde zijn spel af op dat van drummer Stoffel Verlackt. Toetsenist Toon Offeciers hield zich eerder op de achtergrond en liet het voortrekkerswerk over aan Pascal Deweze en leadgitarist Sjoerd Bruil. De achtergrondzang nam de hele band voor zijn rekening.

Het was schitterend om zien hoe Bruil zijn gitaar als een wilde mustang tekeer liet gaan tijdens de solo in Choose Your Gods. Steigerend en wild alle kanten op springend leek hij met moeite in het zadel te kunnen blijven om het instrument uiteindelijk toch te kunnen “breken”. Het was in elk geval duidelijk dat de band zich amuseerde. Er werd ontspannen, maar geconcentreerd gemusiceerd en om de monden tekende zich een duidelijke glimlach af.

Zowat het hele nieuwe album kwam aan bod met glansrollen voor 4AM en afsluiter Leave Me Alone. Tussendoor hoorden we ook nog Blood And Milk Makes Holy, Black Heart en enkele andere nummers, maar het waren de nieuwe songs die de aandacht trokken.

Ook al weigerde het publiek halsstarrig mee te klappen tijdens Fear, toch werd er nog tijd gemaakt voor twee bisnummers, waarvan vooral afsluiter As Long As I Survive Tonight uit de band sprong. Niet dat het slecht was, het was gewoon atypisch voor een avond vol dwarsliggende nummers. En dat is toch hoe wij Sukilove graag hebben: weerbarstig en onvoorspelbaar als een Belgische herfst.