Suikerrock Tienen - Graag gezien in Tienen

Tienen centrum, 29 juli 2022 - 31 juli 2022

Suikerrock, het vierdaagse stadsfestival van Tienen, vond dit jaar voor het eerst plaats op het Bietenplein achter de suikerraffinaderij. Dit afgesloten, kleinschaliger terrein bleek niet zo gezellig als de voormalige locatie op de Grote Markt en zijstraten. Wat zich eveneens vertaalde in een minder uitgelaten sfeer en een eerder bescheiden enthousiasme bij de bezoekers op vrijdagavond.

Al dient gezegd dat opener De Mens al vroeg vele handjes op elkaar kreeg met hun greatest hits-set, ter viering van het dertigjarige bestaan. Dertig jaar al zijn we voor de betere Nederlandstalige rock die in ons land gemaakt wordt bij hen aan het juiste adres, en hun spelplezier op het podium lijkt in al die tijd onaangetast gebleven. Dit Is Mijn Huis, Kamer In Amsterdam, Zonder Verlangen, En In Gent, Maandag, Ergens Onderweg… ze passeerden allemaal de revue vrijdag en werden gretig meegezongen.

Van Jeroen Brouwers (Schrijft Een Boek) en Irene kregen we dan weer mooie, uitgeklede versies te horen, en ook de singles uit het meest recente album ‘Broers’ (Waar Is De Liefde? en Mooie Verliezers) vielen in de smaak. Er viel overigens nog wel meer te vieren in Tienen, want zanger Frank Vander Linden (wiens stem en bindteksten helaas niet altijd even goed hoorbaar waren) werd uitgerekend deze week zestig jaar!

De gemiddelde leeftijd van de festivalgangers lag wellicht nog wat lager, al werd er vrijdag toch duidelijk op een iets ouder publiek gemikt. Getuige ook de programmering van het Noord-Ierse Therapy?, al sedert midden jaren negentig een graag geziene gast op Belgische festival- en andere podia. Zanger-gitarist Andy Cairns, drummer Neil Cooper en bassist Michael McKeegan zorgden met zijn drietjes voor een uit de duizend herkenbare, potige punkrocksound om lekker loos op te gaan. Dat deden we dan ook meteen op het machtige Nausea (uit ‘Nurse’, 1992) en op meezinger Stories (uit ‘Infernal Love’, 1995).

Ook hun succesvolle covers van Joy Division (Isolation) en Hüsker Dü (Diane, voor de gelegenheid in de snelle versie gespeeld) ontbraken niet op de setlist, die voorts grotendeels was opgehangen aan de vele klassiekers uit het doorbraakalbum ‘Troublegum’ (1994). Daar waren wij alvast niet rouwig om, want songs als het midtempo Turn, Trigger Inside, een snedig Knives, het aan de eerder dit jaar overleden Foo Fighters-drummer Taylor Hawkins opgedragen Die Laughing en meezingers à la Nowhere of Screamager ontketenen na al die jaren nog steeds menig vreugdedansje.

De klassiekers van het Londense White Lies zijn dan weer hoofdzakelijk terug te vinden op hun debuut ‘To Lose My Life…’ (2009). Splinterbom Death, meezinger To Lose My Life en het knappe Farewell To The Fairground staken er ook vrijdagavond nog altijd bovenuit, met voorts eervolle vermeldingen voor zalige afsluiter Bigger Than Us (uit ‘Ritual’, 2010), het uptempo There Goes Our Love Again en het sfeervolle Big TV (uit ‘Big TV’, 2013) en het poppy Take It Out On Me (uit ‘Friends’, 2016).

Ook het rustige Time To Give en het midtempo Tokyo (uit ‘Five’, 2019) konden ons live wel bekoren, in tegenstelling tot de songs uit het inmiddels zesde, eerder dit jaar verschenen album ‘As I Try Not To Fall Apart’ die we geserveerd kregen. Samengevat: alles bij elkaar een goed optreden, maar ook niet meer dan dat.    

The Sisters Of Mercy zijn om meerdere redenen een fenomeen te noemen. Ten eerste dateert hun laatste studioalbum ondertussen al van 1990, hetgeen hen niet belet om live regelmatig nieuwe songs uit te testen. Ook tijdens hun slotshow op Suikerrock kregen we zo een tiental vooralsnog onuitgebrachte nummers te horen, het ene al wat beter dan het andere. Vooral Crash And Burn, het voortdenderende But Genevieve, het rustige Here, een uptempo There’s A Door en het meeslepende Summer konden ons vrijdag wel overtuigen.

Ook Instrumental 86  klonk best tof, hetgeen ons meteen bij punt twee van de Sisters-fenomenologie brengt: de diverse manieren waarop frontman Andrew Eldritch de aandacht tracht af te leiden van zijn eigen vocale beperkingen. Dat deed hij in Tienen enerzijds door zijn beide gitaristen Ben Christo en Dylan Smith te laten meezingen of hen te laten soleren, bijvoorbeeld in hogervermeld nummer. En anderzijds door langs beide kanten van het podium doorlopend allerlei weinig ter zake doende beelden te projecteren. Of is de onderliggende bedoeling daarvan ons ontgaan?

Hoe lang die tactiek nog zal werken blijft maar de vraag, want we konden ons niet van de indruk ontdoen dat dit optreden hen andermaal geen bijkomende fans heeft opgeleverd. Ook al blijven we keer op keer meekelen met klassiekers als Alice, het melancholische Marian, het uptempo More, Lucretia My Reflection, het onvermijdelijke Temple Of Love en afsluiter This Corrosion. En genoten we van rustpuntjes als Giving Ground, Something Fast en I Was Wrong.

Misschien had de organisatie er beter aan gedaan om in plaats van voor de derde maal in het bestaan (na eerdere passages in 2008 en 2015) The Sisters Of Mercy als hoofdact te programmeren, die kans te geven aan Whispering Sons, een van de beste Belgische livebands van het moment. Wedden dat die voor meer enthousiasme en minder gemengde reacties achter de suikerfabriek zouden gezorgd hebben? Laat het alvast een tip zijn voor volgend jaar!

Foto via Stefan Meekers van Keys & Chords.