Suikerrock - De zoete rockers op Suikerrock

Binnenstad Tienen, 30 juli 2004 - 1 augustus 2004

Vrijdag

We konden maar niet wachten en zijn zo ook 3 uur te vroeg in Tienen aangekomen. Daar was nog geen kat te zien, alleen wat hevige fans van Thé Lau die toen al heel vanvoor op hem zaten te wachten. Toen moesten we ons perspasjes gaan afhalen maar we wisten niet echt waar dat juist was, dus vroegen we dat aan een paar jongens met elk een ‘pasje’ en in Suikerrock –t –shirt. Volgens hen moesten we naar de manège gaan waar we onze pasjes konden afhalen en daarbij heel de uitleg kregen wat ons te doen stond. Dus zijn we daar ook naartoe gegaan. Maar het bleek dat het de plaats was waar al de crew-leden van Suikerrock zaten en de eetzaal was voor de bands zelf. De pers moest hun pasjes aan een infostand gaan halen dus moesten we weer helemaal terug gaan om uiteindelijk onze pasjes te kunnen vastnemen
Ineens daar , hebben we een heel tourke rond het Suikerrock-terrein gemaakt om te zien waar alles ligt en zijn we de backstage gaan zoeken waar we binnen 2 uur een interview met Krezip hadden. Wat uiteindelijk bleek: de pers mocht er niet binnen. Wat we ook hebben gezegd werd gevolgd door een dikke vette ‘neen’. Helemaal ontgoocheld en teleurgesteld zijn we gewoon ergens gaan zitten in afwachting voor Thé Lau. Zijn rustige rock-muziek verraste mij enorm. En zijn hevige fans maakten de sfeer helemaal compleet.
Toen was het tijd voor een lekkere pizza. Jah, pizza hebben we gegeten, maar lekker was het niet. En dan jah... eindelijk tijd voor KREZIP! We stonden al goed van voor om Jaqueline en de andere bandleden te verwelkomen. Ze zag er natuurlijk weer fantastisch uit en bracht heel de massa volk in beweging. Zelfs een liedje van Britney Spears -‘Toxic”- die ze gecoverd hadden klonk in mijn oren geweldig. Ze hebben weer eens bewezen hoe goed ze zijn en zelfs de afzakkende broek van Jaqueline kon haar niet tegenhouden om heel de podium te ‘doorkruisen’ en zelfs te ‘walsen’ en heel de massa ook mee te sleuren. Tgoh, wat hadden we toch spijt dat ons interview met Krezip is niet kunnen doorgaan.
Helemaal bezweet en moe keerden we huiswaarts... The Scorpions kreeg onze aandacht die avond niet meer.

Zaterdag

Jah ! Een nieuwe dag, een nieuw begin ! We zetten ons klaar om uiteindelijk ons eerste interview te nemen. Maar helaas konden we pas tegen 17u daar geraken. Een interview viel dus al weg. Om 17u12 stonden we klaar om Cornflames te interviewen. We hadden al een sms gestuurd om een plaats af te spreken en kregen een antwoord terug dat ze aan de Backstage gingen wachten op ons. Het enige probleem was dat we niet eens wisten hoe ze eruit zagen en in die massa volk kon je moeilijk onderscheiden wie er een ‘muzikant’ was. Dus liepen we daar maar rond en probeerden op de pasjes af te lezen welke band het was. Er vielen twee jonge gasten op met allebei een rood pasje. We gingen dus heel opvallend voor hen staan en we wachten of ze misschien zelf door hadden dat wij die twee meisjes zijn van de interview. Maar we kregen geen reactie. De naam van de band op hun pasjes konden we niet lezen, dus moest iemand van ons daar korter naartoe gaan en het aflezen. Ondertussen was het al bijna tijd voor onze tweede interview. De twee jongens bleken van ‘The Van Jets’ te zijn , ons volgende interview, dus hebben we ze ook meteen gevraagd of we ze mochten interviewen. Geen probleem zei één van hen en liep weg, zogezegd op zoek naar de anderen. Dus hebben we alleen de drummer, een heel vriendelijke jongen, kunnen interviewen. Wij waren allebei heel zenuwachtig, maar hij begreep het en is het ons uiteindelijk toch vrij goed gelukt. Wel spijtig voor het lawaai en mensen die constant iets kwamen vragen of foldertjes rond gaven.
We moesten nog ongeveer een half uur van ons eerste ‘interview–ervaring’ bekomen, toen we terug gebeld werden door Cornflames, of liever the Flames, zoals ze zichzelf noemden. Door een paar technische problemen konden ze toen niet komen en hebben we dus een nieuwe afspraak gemaakt. Juist na hun optreden.
Het was al goed druk toen de Cornflames begonnen te spelen. En zelf de kleinste festivalbezoeker, die al op zijn eigen beentjes kon staan deed mee met de ritmes van hun aanstekelijke zangpartijen en meeslepende melodieën. Een jongetje van ongeveer 3 jaar stond lekker mee te springen en te klappen met de muziek mee. We jammer van de altijd maar loskomende gitaar. Maar daar trok de zanger/gitarist zicht niets van aan, zelfs op de grond klonk zijn gitaar goed.
Dan was het tijd voor ons interview. Wij gingen lekker achter een auto zitten, waar de rock-n-roll - beats van The Van Jets minder te horen waren. Het was een heel gezellig ‘gesprek’ met regelmatig een grapje van de bassist die onze vragen allemaal wou lezen en wou weten of alles zo snel mogelijk ergens te lezen ging zijn. Het was het tofste interview van die dag, maar uiteindelijk ook van alle dagen. Toen we terug gingen naar de Mainstage was Janez Detd juist gedaan. Jammer natuurlijk, maar we waren nog aan het nagenieten van onze interview-ervaringen en optredens van The Van Jets, Sedan Vault, Cornflames en A Brand.

Zondag

Veel geslapen hebben wij niet. Een fuif die tot 3 uur duurde en daarna napraten tot half 6 heeft ons parten gespeeld. Opstaan was heel moeilijk, laat staan om de hele dag in de gloeiende zon te staan. Maar Wild Turkey konden wij zeker niet missen. Dus stonden we daar goed op tijd te genieten van hun alternatieve muziek. Jammer alleen dat er nog niet veel volk was die al zo vroeg in festivalstemming waren. Maar toch hebben ze het supergoed gedaan. Dat beetje van het volk dat daar was, stond al gauw mee te springen met de fluit-geluidjes van de zanger. Vooral de bassist was grappig om aan te zien. Bij elke beweging kreeg hij een andere uitdrukking op zijn gezicht. En bij elke kans die hij kreeg om aan de micro te komen, probeerde hij zo heel subtiel iets te zeggen tegen de publiek. Stilaan ontwaakte iedereen in het publiek en loopt Tienen snel vol.
Op de Mainstage kon je ons die dag niet tegenkomen, tenzij het was om eten te halen. En zelfs de hoge noten van Wim Soutaer konden ons niet overtuigen om daar maar een minuut langer te blijven. De Backstage en de Talent-stage waren voor ons ‘the place to be’. Jonge groepjes die hun talenten wilden laten zien en bewijzen dat ze ooit ook de top kunnen bereiken.
Toen we ons juist in een donker plekje weg van de zon gingen zetten, werden we gebeld door iemand van Wild Turkey. Maar door het gekrijs van een Japans rockgroepje, moesten we eerst een paar kilometers verder gaan lopen om uiteindelijk te kunnen horen dat we naar de manège moeten gaan om ons interview te nemen. Toen we daar waren werden we weer eens als ‘de-vervelende-pers’ bezien en moesten we een half uur wachten om uiteindelijk binnen te mogen.
Onze interview duurde veel langer dan anders, misschien omdat we gewoon niet wisten hoe we moesten stoppen en wanneer juist. Na elk antwoord wachtten ze op een andere vraag van ons dus hebben we heel onze ‘voorraad’ aan vragen opgebruikt. Het grappigste moment was toen de bassist aankwam en meteen struikelde. Natuurlijk lag iedereen plat van het lachen. Maar dat vond hij niet zo erg en poseerde ook graag voor een foto.
Later die dag kwamen we hen nog eens tegen en ze zwaaiden heel enthousiast naar ons, wat we wel heel erg fijn van hen vonden en hen ook tot de fijnste groep van de dag benoemden.
Die dag nog hebben we ook een interview met Green Lizard gehad en later met Harakiri. Na het optreden van Green Lizard keerden we terug naar huis. Uitgeput maar met heel veel leuke ervaringen!