Suikerrock 2016 - België in de schijnwerpers
Tienen, 1 augustus 2016
Klein en gezellig met een knappe line-up op zaterdag die het concept “België” in de schijnwerpers zette, zo zouden we de zaterdag van Suikerrock omschrijven als we ernaar gevraagd zouden worden. dEUS speelde er hun enige concert dit jaar, met uitzondering van de Soft Electric-verschijning op Gent Jazz, Balthazar schoof er de zijprojecten even terzijde, Tourist LeMC zorgde voor het geweten en Alice On The Roof, Billie en Noémie Wolfs vertegenwoordigden de vrouwelijke soort met succes.
Noémie Wolfs bleek de zwakke schakel van de dag. Toegegeven, ze had de ondankbare taak om de festivaldag te openen en ze kon met gemak vanop haar podium elke toeschouwer tellen, dat is vast niet aangenaam. Gevolg is dat we haar niet geloofden. Ze trok smoelen in alle richtingen die ons ervan moesten overtuigen dat ze toch wel heel intens haar best stond te doen, maar het klonk niet zo. Ook muzikaal was het allemaal nogal eentonig, nogal saai. Van zodra je op je horloge begint te kijken om te berekenen hoeveel nummers ze nog zou gaan spelen voor het einde, dan weet je dat het kalf verdronken is.
Dan was het de beurt aan Billie, die van het verre Blankenberge naar Tienen was afgezakt. We weten ondertussen allemaal dat ze begon bij Netsky op het nummer We Can Live Today (Puppy). Een fan van Netsky zijn we nooit geweest, Billie daarentegen wist onze aandacht al te trekken vanaf haar eerste solosingle, het ultracatchy Give Me The Knife. Billie bewoog en was enthousiast en maakt daarnaast ook nog eens goeie verfrissende dancemuziek. De nieuwe single Talking Loud – de titeltrack van de gelijknamige ep – is ook weer een schot in de roos en na deze performance weten we het helemaal: we zijn benieuwd naar de eerste langspeler van deze schone. Enig smetje op een verder vlekkeloze set waren die onnodige Engelstalige bindteksten en het clicheetje dat Douchebag heette.
De derde sterke vrouw in de rij was Alice On The Roof. Een kleine maand geleden stond ze nog op het podium van Rock Werchter, verbaasd over hoeveel volk er was komen opdagen en ook op Suikerrock was de opkomst best groot. Een Waalse act die het in Vlaanderen lijkt te gaan maken, dat is op zich al iets van een uitzondering, maar Alice On The Roof is er dan niet zomaar eentje. Op Rock Werchter was haar set ietsje korter en daarmee ook strakker – overbodige covers als Dancing Queen van ABBA en Princes van Oscar & The Wolf bleven daar achterwege – en was de ambiance ietsje groter, maar met singles als Easy Come, Easy Go en Mystery Light toonde Alice On The Roof dat ze over internationale klasse beschikt.
Het is al een tijdje geleden dat Tourist LeMC nog een puur Antwerpse aangelegenheid was. Ook in Tienen werd zowat elk nummer van Johannes Faes meegelipt in zowat elk verschillend dialect. Die paar roepende Beerschot-supporters in het publiek (“Wij zen De Ratten, wij komen terug!”) vormden een stoorzender tussen de nummers door, maar Tourist LeMC negeerde hen en zette zijn set rustig verder. Tourist LeMC blijft het sterkst wanneer hij zijn verleden als straathoekwerker aanspreekt en zijn sociaal geëngageerde teksten bovenhaalt zoals Klein Gebedje of Visa Pasport. Bij Horizon kreeg het festivalterrein een collectieve krop in de keel, maar dat weerhield hen er niet van luidkeels mee te zingen en hoewel de cover van Welterusten, Meneer De President muzikaal nogal overbodig was, kon het wel tellen als statement.
Er stonden veel toppers op die ene dag samengebald, want waar Tourist LeMC op zijn gemak de affiche had kunnen aanvoeren, stonden nu Balthazar én dEUS ons nog te wachten. De leden van Balthazar gaan zich in de zeer nabije toekomst op hun zijprojecten richten (Warhaus en Zimmerman kennen we al), maar deze zomer worden er nog een paar concerten als groep gespeeld en zoals steeds gingen ze er weer helemaal voor. Toen Balthazar begin dit jaar een MIA won in de categorie Beste Alternatief zei de groep in hun dankwoord dat ze dat best vreemd vonden aangezien zij vonden dat ze popmuziek maakten. En dat is inderdaad wat Balthazar is: de groep die op het eerste gehoor vreemde deuntjes en ritmes tot makkelijk in het oor liggende popmuziek kan maken. Zo beseften we voor het eerst dat Bunker eigenlijk gewoon bedoeld is om op te dansen en blijft Blood Like Wine (in het midden van de set) een wereldnummer. Er was ook plaats voor een nieuw nummer, Decisions, dat ook weer zo vreemd aandeed en gebruik maakte van stiltes, trage noten op de basgitaar en plotse uitbarstingen. Binnen een paar jaar klinkt ook dit vast weer als popmuziek.
En dan was het aan de grote headliner dEUS. Eigenlijk was er voor hen geen reden om op Suikerrock te staan, want zoals Tom Barman het zelf zei, duurde die viering van de twintigste verjaardag nu al bijna twee jaar en zijn ze het concept een beetje aan het uitmelken, maar dat wil niet zeggen dat het minder spannend was. Het werd een festivalset zoals we die nu al een tijdje kennen, zonder al te grote verrassingen, maar eigenlijk wil dat gewoon zeggen dat we verwend werden door dEUS, want het was de goesting die hen naar het podium had toegedreven. Het was mooi om te zien hoe Tom Barman en bassist Alan Gevart een high five uitwisselden tussen twee nummers, hoe Barman en Pawlowski broederlijk naar elkaar toe gitaar stonden te spelen tijdens If You Don’t Get What You Want of hoe drummer Stéphane Misseghers in duistergroen licht rustig een sigaretje zat te roken tijdens Theme From Turnpike, in afwachting tot zijn bijdrage verwacht werd. Op Suikerrock kregen we weinig verrassingen voorgeschoteld. Een ‘gewone’ dEUS dus, wat wil zeggen dat er begonnen werd met Slow, dat we daarna al een kopstoot voor de kiezen kregen met Via, dat we een handvol vaste klanten uit De Tijdloze van Studio Brussel kregen voorgeschoteld (Roses, Hotellounge, Instant Street, Suds & Soda, Nothing Really Ends) en dat we een nummer als Little Arithmetics, dat vroeger vooral in de kast bleef zitten, met open armen mochten ontvangen. Voeg daar nog wat materiaal uit het schromelijk onderschatte ‘Pocket Revolution’ bij – kleine verrassingen als Stop-Start Nature of Sun Ra – en je weet dat we, ondanks de aanwezigheid van een minder meesterwerkje als Sirens, toch weer verwend werden. En nu snel werk maken van die nieuwe plaat!