Suikerrock 2013 - Wisselvallig
Grote Markt, Tienen, 4 augustus 2013
Suikerrock was aan de derde dag toe. Hoewel Tienen ontwaakte met een hevige kater en een stevig onweer, werd het toch nog mooie festivaldag.
Coely, de revelatie van het moment, mocht de spits afbijten. De Antwerpse met Congoleese roots staat zowat op elk Belgisch festival en ook Tienen mocht niet ontbreken in haar tourschema. Haar set was kort maar krachtig: muzikaal stond ze er helemaal. Coely’s stem weerklonk helemaal over de Grote Markt, die ondertussen bedolven werd onder de reggaevibes. Met Partner in Crime Dutch Norris bezorgde de jongedame Tienen een heerlijke set waarin Ain’t Chasing Pavements, de hit waarmee ze bekende werd bij het grote publiek, zeker niet mocht ontbreken. Ook de fans kregen een speciaal plaatsje in de set van Coely: ze werden verwend met enkele Raah The Soulful Yeah maar ook ep’s en felbegeerde stickers vlogen de lucht in. Coely was de perfecte opener van dag drie.
Daarna was het tijd voor het stevigere werk. My Jerusalem, even donker als The National zoals Stubru Presentatrice Lisa Smolders het omschreef, begon aarzelend maar aangezien het de eerste keer is dat de Texaanse band in ons land stond was het hen wel snel vergeven. Hoewel het muzikaal allemaal goed klonk, kon de band de Grote Markt toch niet in vervoering brengen. Was het door het feit dat de heren nog niet bekend zijn in België? Of was het publiek niet zo te vinden voor de donkere muziek op deze zonnige dag? We weten het nog altijd niet.
Het feest van de dag begon met de noorderburen van The Opposites. De Bruin en van Steenhoven, aka Willy en Big2, waren de eersten die Suikerrock aan het dansen kregen. De feestende menigte was duidelijk te vinden voor de Nederlandse hiphop en volgde al gauw alle instructies op. Het maken van moshpits, t-shirts in lucht steken. Niets was te veel gevraagd van de Grote Markt , zelfs het meezingen met nummers zoals Broodje Bakpao en Sukkel Voor De Liefde niet.
Bad boy James Morrison, volgde het Nederlandse geweld op. En het was voor hem dat de eerste rij bezet werd door de voltallige delegatie bakvissen. Morrison deed de zon nog wat meer schijnen met nummers zoals You Give Me Something en Wonderfull World en het hoofd van vele vrouwen sloeg op hol bij elke lach die op zijn gezicht verscheen. Hoewel de zeemzoete nummers Morrison’s handelsmerk zijn, zou er toch wat meer pit gezeten mogen hebben in zijn set. Halverwege begonnen we dan ook te dromen van het hardere werk dat er nog zat aan te komen.
Zoals Kaiser Chiefs bijvoorbeeld. Ricky Wilson en de zijnen staan garant voor een goed concert en het was deze keer niet anders. De heren houden van Belgë en die liefde is wederzijds. Al bij het eerste nummer Everything Is Average Nowadays gingen de handen de lucht in en bij Everyday I Love You Less and Less en Ruby barste Tienen uit zijn voegen. Kaiser Chiefs hadden ook een paar nieuwe nummers in petto voor de Belgische fans. Als we Wilson mogen geloven zal het niet lang meer duren voor ook dat nieuwe album in de winkel zal liggen. Het werd een set zoals we verwacht hadden van Kaiser Chiefs namelijk één vol hits afgewisseld met een hoop entertainment waarbij het vooral Wilson zelf was die alle aandacht naar zich toe trok door het bespelen van zowel de camera als het publiek.
En dan was het de beurt aan Sting, de headliner waar iedereen op gewacht had. Hij begon veelbelovend aan zijn set met zijn eigen If I Ever Lose Faith In You. Het publiek was direct overtuigd en ging een fantastische avond tegemoed waarbij natuurlijke ook Everyting She Does Is Magic, Message In A Bottle en Roxanne niet mocht ontbreken. Toch werd de avond abrupt verstoord door de hevige regenval en onweer. Sting probeerde met Heavy Clouds No Rain het tij te doen keren maar het mocht niet baten. De strijd moest twintig minuten eerder dan voorzien gestaakt worden. Jammer want er had anders een perfecte afsluiter van de avond kunnen worden.
Toch had Tienen duidelijk nog geen zin om terug huiswaarts en toen weer beter was knalde DJ dirk Stoops Fight For Your Right To Party door de speakers. En zo feestte Suikerrock toch nog de nacht in, op naar een volgende festivaldag.