Sufjan Stevens - Zoveel te zeggen

Bozar, Brussel, 11 september 2015

Luid en zacht, ingetogen en uitbundig, zonsondergang en zonsopkomst, maar ook letterlijk licht en donker. Zo werd het concert van Sufjan Stevens een feest van tegenstellingen. En er was zo veel te zien en horen... en dus ook te zeggen. 

"And I don't know where to begin", zingt de man in de opener van zijn nieuwe plaat en van het Brusselse concert Death With Dignity. En dat omvat meteen het gevoel waarmee waarschijnlijk iedereen, die erbij was, geconfronteerd wordt. Want er valt zoveel te vertellen. Maar om bij het begin te beginnen...

Als je in de rij moet staan waarin ook My Brightest Diamond, St. Vincent en DM Stith opwachting maken, moet je een en ander kunnen bewijzen. Huidig voorprogramma Mina Tindle deed het dan misschien niet slecht, ze was ook weer niet meteen memorabel. Leuke liedjes in zowel Engels als Frans met gitaar, hulpje en sampler, maar over een week zijn we die vergeten. En er valt nog zoveel te zeggen.

Het rosse licht, dat vervolgens vanop het podium de zaal verblindde, kon niet beter gekozen zijn bij de avondlijke muziek, die Stevens steeds weer de oorschelpen inborstelt. En daar hoefde aanvankelijk niet eens bij gezongen te worden. Maar als de duidelijk vermoeide, maar daarom nog niet minder alerte frontman zijn fluisterstem bovenhaalde, was de spanning bijna tastbaar.

Die stem had trouwens duidelijk al geleden van het touren en sloeg af en toe dan ook over, maar geen ziel die zich daaraan ergerde. De sfeer en de muziek maakten dat meer dan ruimschoots goed.

Wat meteen opviel is dat de songs van nieuwe plaat 'Carrie & Lowell' veel rijker gearrangeerd zijn dan je op het eerste gehoor zou zeggen. De vier uitstekende muzikanten, die de band naast de protagonist telde, hadden vaak de handen vol om het juiste effect te creëren.

Maar het resultaat van die uitgekiende samenwerking was dan van een immense schoonheid, die met vrij eenvoudige middelen werd onderstreept: een in repen verdeeld scherm waarop familiefilmpjes, zonsop- en ondergangen werden getoond, een bijpassende, afwisselende lichtshow met gekleurde lichtzuilen of discoballen. En dan hebben we nog niet eens iets gezegd over de songs.

Want is dat niet waar het om draait bij een concert? Je zou één voor één de songs van de nieuwe plaat kunnen opnoemen en vermelden als hoogtepunten. Het eerste deel van de show bestond trouwens voornamelijk uit dat album. En die liedjes werden soms gespeeld in de van de plaat bekende versie, maar kregen even vaak andere accenten en/of uitlopers: de remix op het einde van Should Have Known Better, de tribale drums" in Fourth Of July of de sexy discoversie van All Of Me Wants All Of You (genre I Can't Stand The Rain in de versie van Eruption) bijvoorbeeld.

De kroon werd daarbij gespannen door de afsluiter van het eerste deel. Blue Bucket Of Gold evolueerde van subtiel over Jean-Michel Jarre-loungy tot een big bang van een tropische storm, waarna het applaus al even stormachtig losbarstte.

En daarbij bleef het niet. In het tweede deel werd er, in tegenstelling tot eerder, wel - zij het bescheiden - gecommuniceerd en werd er daarenboven uitgebreid geciteerd uit vroeger werk, waar vooraf enkel The Owl And The Tanager (uit de ep 'All Delighted People') en het (letterlijk) kleurrijke Vesuvius (uit 'The Age Of Adz') aan bod kwamen. Vanuit het sobere pianopareltje Concerning The UFO Sighting Near Highland, Illinois ging het langs het schitterende For The Widows In Paradise, For The Fatherless In Ypsilanti naar de verwachte afsluiter Chicago, dat sober, maar efficiënt werd gebracht. En het publiek bleef verweesd achter...

Om maar te zeggen: er valt nogal wat te zeggen over dat concert van Sufjan Stevens in de Bozar. En dan nog blijven dit maar woorden.