Sufjan Stevens - Jetlag maakt Sufjan suf man
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 8 november 2008
Als je het ons vraagt, steekt Sufjan Stevens de draak met conceptplaten en andere wijsgerige begrippen. Hij heeft zelfs een concept over conceptplaten. De man wil namelijk over elke Amerikaanse staat een schijfje vol zingen. Z’n geboortestaat werd in 2003 geëerd op 'Greetings From Michigan' en twee jaar later zette Sufjan met 'Come On Feel The Illinoise' de tweede staat op z’n muzikale landkaart. Wij trokken naar het Gentse kunstencentrum Vooruit om de mesjogge man aan te moedigen ook de overige 48 staten aan te pakken.
Sufjan (naar horen zeggen is het een Perzische naam) en zijn meute kwamen gemaskerd en gevleugeld het podium opgefladderd. Een stuk of wat blazers, een drummer die qua looks Animal van The Muppets benaderde, een bekoorlijke organiste-gitariste-backing vocaliste, een basspeler en een gitarist omsingelden multi-instrumentalist en zanger Sufjan Stevens. Het viel niet op, maar ze waren ongetwijfeld nog wat vermoeid van de lange trip van Austin, Texas (waar ze daags voordien nog optraden) naar Gent-Centrum, Oost-Vlaanderen.
De Band of Butterflies speelde dan ook beduidend mak, hoewel ze bij momenten lieten horen dat ze het net zo makkelijk met meer bezieling konden brengen. Dat gebeurde echter niet vaak, ondanks de plastic opblaasbare super- en kerstmannen die welig in het publiek werden gesmeten. Waar hadden we dat ritueel nog gezien? Ontwaren we daar niet de Flaming Lips in het struikgewas?
Autodidact Stevens diste naast de reeds vroeger gesmaakte en alom geprezen nummers van de staten-platen ook heel wat nummers op uit onder meer 'The Avalanche' (een plaat met overschotjes die Illinoise nipt niet haalden) en 'Songs for Christmas', vijf cd’s met kerstnummers die hij oorspronkelijk schreef voor vrienden. Met het lang uitgesponnen That Was the Worst Christmas Ever kon Sufjan eerst de gehele zaal doen bulderlachen en vervolgens iedereen aan het janken krijgen wegens ongehoord intense klankenschoonheid.
Genialiteit ligt soms niet zo heel ver van saaiheid, zie bijvoorbeeld ook Steve Vai. Ook Stevens en de zijnen kunnen een knettergek potje jammen. We horen dat de meeste "jetlagged" Butterflies klassiek geschoold zijn, alleen jammer dat ze blijkbaar erg goed hebben opgelet in de les dodecafonie. Subtiele hoogstandjes als het breed uitgesmeerde Chicago en de hoofdact The Man Of Metropolis Steals Our Hearts werden zo ontsierd met bombastische stukjes wangeluid. Jammer is dat.
De visuals die op het scherm werden geprojecteerd pasten perfect bij de sound die de band voortbracht, Sufjan is een grappig man die bovendien goed kan vertellen, het licht en geluid in de zaal waren vlekkeloos fijngetuned, de samenzang van Stevens met de backing vocals klinkt als één stem met meerdere lagen en we kunnen nog wel een rist pluspunten aanhalen die ons moeten doen besluiten dat we getuige waren van een puik optreden. Toch zien we graag binnenkort eens een re-match om wél bij weg te dromen. Wordt vervolgd.