Suede - Een les in bescheidenheid

Ancienne Belgique, Brussel, 7 februari 2016

Het was een hoogdag voor fans van Britpop want Suede was te gast in de Ancienne Belgique. Ze kwamen er nieuwe plaat ‘Night Thoughts’ integraal spelen, begeleid door filmbeelden, om vervolgens helemaal loos te gaan in het tweede deel van de show, vol gestopt met de grootste hits en kleine rariteiten.

Het feit dat een groep op voorhand aankondigt dat ze integraal de nieuwe plaat gaan spelen, is op zich al bijzonder. Meestal worden de nummers van een nieuw album zorgvuldig geflankeerd door oudere en meer bekende nummers met de bedoeling om de aandacht van het publiek niet te laten verslappen. Want wie wil er nu die nieuwe dingen horen?

Dat was anders bij Suede. Ze spelen ‘Night Thoughts’ niet alleen van voor naar achter, ze doen dat ook vanachter een scherm. Op dat scherm vertelt een film het verhaal van een jong koppel outsiders, dat verliefd wordt en een kind krijgt, dat kind verliest en als gevolg daarvan steeds verder uit elkaar groeit; met tragische gevolgen.

Het is niet alleen een kwestie van je nieuwe plaat alle ruimte te geven – wat behoorlijk opmerkelijk is voor een groep wiens debuut drieëntwintig jaar geleden uitkwam – maar ook een kwestie van het uitzetten van je ego. Door je achter een scherm te verschuilen draait het even niet rond jezelf, maar rond de muziek en het verhaal dat je daarmee wil vertellen. Een les in bescheidenheid. En meteen weten we ook: op ‘Night Thoughts’ staat geen enkel overbodig nummer.

Na een korte pauze verdween het scherm in de coulissen en kon de band schitteren. Twee dingen vielen daarbij op: het publiek was dolenthousiast. Het leek wel alsof de reünie van Oasis plaatsvond. Alle nummers werden luidkeels meegezongen en Brett Anderson (toch ook al achtenveertig jaar oud ondertussen) barstte van de energie, kroop het publiek in, zwierde de microfoon boven zijn hoofd als was het een lasso, knielde dramatisch neer om tien seconden later weer te staan springen. En de keren dat hij zich afstootte op de monitors aan de rand van het podium met één voet om even later perfect neer te komen en foutloos door te zingen konden we niet eens tellen.

Op de setlist van het tweede deel stonden uiteraard Animal Nitrate en So Young, maar er werd afgetrapt met het energieke Moving uit het debuut om meteen door te gaan met Trash uit ‘Coming Up’. Ook de afsluiter van de reguliere set kwam overigens uit die plaat. En er werd danig en vol enthousiasme van lalala gedaan voor het schitterende Beautiful Ones.

Er mocht ook dieper gegraven worden in het oeuvre. The Sound Of The Streets werd enkel door Brett en gitarist Richard Oakes gebracht, waarbij Brett op de rand van het podium ging zitten. De bisnummers werden dan weer verrassend gestart met Everything Will Flow: “Uit een verguisde plaat, maar wel een goed nummer”, aldus Brett Anderson zelf.

New Generation nog en dan zat het erop. Het was heel erg lang geleden dat we zo’n dolgedraaid, enthousiast publiek hadden gezien en ook aan de band zelf was duidelijk af te lezen dat ze op dat podium stonden omdat ze er echt zin in hadden.

Dat brengt ons bij de laatste bedenking: hoe kan het dat een groep die in Engeland moeiteloos de O2 Arena laat vollopen en een serieuze overweging zou kunnen zijn voor een headlinerslot op het Glastonbury Festival in België amper een belletje doet rinkelen?