STUK Elsewhere: Daghraven, Inwolves - Duistere klanken tussen machines

ThermoTechnisch Instituut, Leuven (via STUK en 30CC), 4 maart 2016

Met het Elsewhere-concept presenteert STUK en 30CC concerten op een ongewone locatie. Voor de derde editie werden Daghraven en Inwolves losgelaten in het ThermoTechnisch Instituut in Leuven. Beiden brengen eind maart een eerste album uit via Consouling Sounds. Opgesteld tussen de machines brachten zij beiden hun duistere klanken voort.

STUK Elsewhere: Daghraven, Inwolves - Duistere klanken tussen machines



Voor Daghraven was het meteen ook de eerste keer dat dit materiaal live gebracht werd. Daghraven wordt gepresenteerd als de donkere tegenhanger van Illuminine, en dat contrast was zeer duidelijk: niet langer zachte ambient en melodieën, maar abstracte klanken en bij momenten een ware aanval op de trommelvliezen. Waar Kevin Imbrechts voor Illuminine gebruik maakte van een uitgebreide band, trad hij nu solo aan, voornamelijk gebogen over zijn laptop en een mengpaneel.
Met De Zon Schijnt Toch Ook Voor U? ontwikkelde Imbrechts een ijl geluid dat transformeerde tot een stevigere drone, en tijdens de hele set kwamen die drones in golven over het publiek heen. De nummers vloeiden in elkaar over en de stevige drones werden afgewisseld met samples, als een storm die steeds weer opwaaide en ging liggen. Door de stevige bassen trilden er ook verschillende objecten in de zaal mee, wat het idee dat er een storm raasde in het thermotechnisch instituut nog sterker maakte.
Imbrechts presenteerde een kaal landschap, maar geheel ontdaan van melodische elementen was het ook niet. Tijdens De Tand Des Tijds kregen we een stuk uit een oud orkest te horen. Daarnaast waren er op verschillende momenten ook flarden van een orgel, een piano en een zanger te ontwaren. Na afsluiter Ten Halve Gekeerd, Ten Hele Gedraaid kwam er nog een stuk van een oude, krakende vinylplaat.
Inwolves is het project van Karen Willems. Zij toonde eerder al haar kunsten als drumster bij onder andere Yuko, Mauro, en Zita Swoon. Met Inwolves brengt ze eigen materiaal, bijgestaan door Jürgen De Blonde en Ward Dupan op gitaar en synthesizers. Die laatsten klonken vaak donker en kosmisch, en af en toe zouden ze ook zo in een science-fiction film passen. In de opstelling stond Karen Williams in het midden opgesteld, en dat was een logische keuze gezien de centrale plaats die de drums innamen in de muziek. Slechts voor één nummer, I Va Va Vimedoom, verliet Willems haar positie om mee te assisteren op synthesizer. 
Hun opener Vladimir begon met diepe synthesizers en Willems die haar drum bewerkte met een ketting, alvorens over te gaan in een groove. Dat patroon kwam ook terug bij nummers als Trees De Drongengoed. Het drumspel voelde geregeld dansbaar aan, maar deed ook steeds meer dan dat. Een nummer als Strange Waltz begon met een vrij uptempo ritme, ging dan over naar een trager en meer moody patroon om uiteindelijk met veel heftigheid en een stevige dubbele basdrum te eindigen.
Meer dan eens ging het er wild aan toe. Tijdens het energieke hoogtepunt van Dirty Monks werd er over en weer geschreeuwd, en de chaos brak helemaal uit tijdens afsluiter Be Kind. Willems schreeuwde door een megafoon en sloeg ze er stevig op los, terwijl de synths vooral een spannende ondertoon boden.
Ook tijdens de set van Inwolves was de locatie op te merken, en trilden er dingen mee met de basdrum. De locatie zorgde voor een unieke beleving en was mooi in overeenkomst met de muziek die er gepresenteerd werd. Een geslaagde avond dus, met twee Belgische bands om in de gaten te houden.
4 maart 2016
Robbe Van Petegem