Stromae - sloopt grenzen

Ancienne Belgique, Brussel, 19 december 2013

Als er vooraf een honderdtal mensen voor de ingang van de AB staan te smeken om een ticket en als er bij het buitenkomen van de zalen maar liefst vier cameraploegen klaarstaan om reacties te sprokkelen bij de toeschouwers, dan weet je dat de verwachtingen hoog gespannen waren. Het fenomeen Stromae speelde dan ook een thuismatch bij zijn eerste van zeven (!) uitverkochte concerten op Belgische bodem.

2013 was ontegensprekelijk het jaar van Stromae. Sinds de release van de singles Formidable en Papaoutai houdt werkelijk iedereen van Stromae. Hij is in korte tijd uitgegroeid tot een soort van Belgisch symbool: een Brusselaar die in het Frans zingt, langs beide kanten van de taalgrens op handen wordt gedragen en op het Feest van de Franse Gemeenschap op een volgepakte Grote Markt Nederlands praat (“In Brussel spreekt met Nederlands en Frans, oké!”).

 In het volgende kleine jaar jaar zal Stromae in bijna alle grote Belgische concertzalen spelen. Hij start in kleinere clubs en eindigt in middelgrote arena’s. De aftrap werd gegeven in de Brusselse AB en wij waren benieuwd welk publiek hierop zou afkomen. Het maakt ons gelukkig te kunnen zeggen dat het publiek even multicultureel Belgisch was als onze huidige generatie Rode Duivels.

Opener Ta Fête maakte het meteen duidelijk: Stromae weet hoe hij een feestje moet bouwen. Wat we hoorden en zagen was een over de hele lijn geslaagd optreden, waarin persoonlijke teksten, originele dansbeats en een knappe, visuele show een geslaagd huwelijk aangingen. Dat het visuele belangrijk was bracht ook met zich mee dat Stromae enkele keren van kostuum wisselde, iets dat we normaal gezien enkel associëren met popdiva’s als Kylie Minogue, Beyoncé of Lady GaGa, maar hier stoorde dat nergens.

Stromae is net als  – daar is de vergelijking weer – Jacques Brel ook een beetje theater op het podium: hij zingt zijn liedjes niet gewoon, maar hij draagt ze als het ware voor op geheel eigen wijze. Dat werd vooral duidelijk in Quand C’est?, het prachtige nummer waarin Stromae James Blake naar de kroon steekt. Tijdens dat nummer waren er expressionistische visuals op de videowall te zien van een beest met een aantal tentakels en we zagen ook Stromae over het podium kruipen en kronkelen.

Ook speelde hij met zijn publiek. Zo was hij in de intro van Tous Les Mêmes gespeeld streng (“Ik bepaal wanneer het hier stil is en wanneer niet!”) en onderbrak hij de intro van dat nummer tot driemaal toe. Plagen deed hij voor Moules Frites door de Belgen er nog eens op te wijzen dat frieten 'French fries' genoemd worden. In de intro van het housenummer Humain A L’eau (wat een beats!) gaf hij dan weer militaire bevelen als was het publiek zijn leger. Later werd de echte Stromae vergezeld door een leger van kleine Stromae’tjes op het scherm.

Nog knap: de aanstekelijke single Sommeil en hoe halverwege Alors On Danse, nog altijd de bom van weleer, de song gewoon verdergaat op de tonen van Crystal Waters’ Gypsy Woman en Encore Une Fois van Sash! Stromae kent zijn ninetiesklassiekers.   

Het nieuwe album ‘Racine Carrée’ werd volledig gebracht, waar het teruggrijpen naar het eerste album beperkt bleef tot de singles Peace Or Violence en Te Quiero vroeg in de set en Alors On Danse als afsluiter van de reguliere set. Opvallend: Formidable was de bom, maar nagenoeg elk nummer werd door het publiek volmondig meegezongen. Er hebben mensen naar de plaat geluisterd, zoveel was duidelijk.

Wie er niet bij was in de Ancienne Belgique mag er zeker van zijn: Stromae is geen hype, maar een sterk uitgewerkt concept, een fenomeen waar we het laatste nog niet van gezien en gehoord hebben. Om het met een persiflage van de hit van Mr. John uit 1998 te zeggen: "Potverdekke, it’s great that he’s a Belgian".