Strand Of Oaks - De GVR

Muziekcentrum Trix, Borgerhout, 29 september 2014

Voor velen zal ‘Lost In The Dream’ van The War On Drugs één van de meest essentiële platen van het jaar zijn. Voor degenen die ze opgemerkt hebben zal ‘HEAL’ van Strand Of Oaks er ook zo eentje zijn. Bovenstaande platen blinken uit in een buiten kijf staand vakmanschap, maar er is meer dat hen bindt. Het is het jarenlange timmeren aan de weg zonder van richting te veranderen, de authenticiteit die erover hangt ook. En het is langharig tuig met een heel klein hartje. Strand Of Oaks toonde zich gisteren dan ook, in de eerste plaats muzikaal, een GVR.

Met zijn woeste haren en wilde baard ziet Strand Of Oaks er nog het meest uit als een rockende Hagrid. Timothy Showalter is al heel zijn leven bang en onzeker voor wat nog komen moet, het lot der zwarte zielen. Dat spreekt uit een tekst als die van Diamond Drill, één van de oudere nummers die Showalter toch nog speelde in Trix. Daarin klonk het: “As much as it kills me to say it / As much as I like the things now / Everyone I know will either move away or die / It’s a lonely life.”

En hoewel zijn laatste plaat ‘heel wat opgepompter klinkt dan eerder werk en er niet zelden een muur van gitaren wordt opgetrokken, is er in wezen nog niks veranderd. Showalter is nog even bang en onzeker over zichzelf. Dat verklaart ook waarom hij zo verbaasd is wanneer hij het podium op komt met de woorden: “Wow, look at this! People actually came.” Later zou hij ook nog herinneringen ophalen aan een optreden van twee jaar geleden in deSingel waar er naar eigen zeggen “four people” waren die wisten wie Strand Of Oaks waren.

Verderop bedankte hij het aanwezige publiek nog eens om op een zondagavond die zetel uit te komen om naar zijn liedjes te komen luisteren. Bij menig ander klinkt zoiets standaard en cliché, maar bij Showalter, die opgroeide “in het midden van een graanveld”, is optreden aan de andere kant van de oceaan een droom die waarheid wordt, waardoor elk woord dat hij zegt oprecht en gemeend klinkt.

De band kwam het podium op terwijl Born In The USA door de boksen schalte Het leek dan toch niet toevallig dat het werk op ‘HEAL’ enerzijds met Springsteen en anderzijds vaak met Neil Young vergeleken wordt. Dat bleek hier ook eens te meer. Bijvoorbeeld tijdens Goshen ’97, een song in beste Springsteen-traditie.

In HEAL wordt er dan weer een ander register opengetrokken en komen de synths meer op de voorgrond. Het is een nummer dat niet zou misstaan naast het beste van Depeche Mode en ook de Mark Lanegan van Ode To Sad Disco nog wel zou liggen.

Hoe knap deze nummers ook zijn, het is JM dat strategisch in het midden geplaatst is en alle aandacht naar zich toe trekt. De ode aan een muzikale vriend, die zich heeft doodgedronken, doet de gitaren lange, striemende en wenende solo’s voortbrengen. En dankzij 'Duyster 'kregen wij hier in België een extra lange versie “omdat Studio Brussel het als enige radiostation aangedurfd heeft om dit nummer te draaien.”

Na JM verdwenen drummer en bassist (Strand Of Oaks is voor het eerst echt een band) in de coulissen en bleef Showalter alleen over met zijn toetseniste. Samen brachten ze beklijvende versies van het eerder vernoemde Diamond Drill en Two Kids. Zelf noemde hij die songs “mellow’, maar ze vormden een welgekomen rustpunt in de set, om daarna de intensiteit van de nog komende songs weer ten volle te kunnen waarderen.

Shut In klonk ook live als de wereldhit die het al lang had moeten zijn, maar nooit zal worden. En met Sterling werd er nog een oudje uit de kast gehaald waarop de gitaren van pas kwamen. De verstilde in- en outro van afsluiter Wait For Love maakten de storm ertussen nog intenser. In bisnummer Mirage Year tenslotte gooide Showalter zijn gitaar letterlijk van zich af en al knielend soleerde hij verder.

Strand Of Oaks anno 2014 is indrukwekkender dan ooit. ‘HEAL’ mag dan geen grote afzetmarkt hebben gevonden, zij, die de plaat hebben beluisterd, hebben die ook aan het hart gedrukt. De verkleinde, kleine zaal stond vol fans, die elk nummer woord voor woord konden meezingen.

Bart Peeters zong ooit over groot zijn in iets kleins. Timothy Showalter is vooralsnog klein in iets zeer groots.