Stornoway - Gelukzaligheid onder een volle maan

Botanique, Brussel, 14 april 2013

Terwijl het eigenlijk pas op 15 april echt volle maan is, hing dat hemellichaam in de Orangerie van de Botanique al twee dagen eerder in vol ornaat te pronken als onderdeel van het decor voor de show van Stornoway. Of de band ook onder een goed gesternte speelde leest u verder.

Ook uit de ruimte neergedaald was Brasstronaut. Deze zeskoppige band uit Vancouver bracht een aantal vooral warme, ingetogen, lang uitgesponnen nummers die over het algemeen wel bleven boeien dankzij het uitgebreide instrumentarium. Vooral de EWI van Sam Davidson trok daarbij de aandacht. Er zijn niet veel bands die deze door lucht aangedreven synthesizer gebruiken. Hun album ‘Mean Sun’ kon ons niet helemaal overtuigen, maar live klonk deze band wel heel goed. Alleen jammer van de breekbare stem van Edo Van Breemen.

Wat een verschil met de tenor van Brian Briggs van Stornoway. Dat is pas een stem die je bij je lurven vat! En Stornoway heeft nog andere troeven, die verantwoorden waarom zij de hoofdact waren en niet Brasstronaut, dat nochtans al langer bestaat.

Het was violiste Susie Attwood die met haar viool de intro van Knock Me On The Head mocht inzetten. Als binnenkomer kon dat tellen want dat nummer is ook de recentste single van de band. De fans zongen meteen mee.

Toch konden we, ondanks de maan en het folky karakter van de muziek, niet meteen spreken van een kampvuurgevoel. Daarvoor is de muziek van Stornoway veel te ingenieus. Vooral multi-instrumentalist Jon Quin is daar verantwoordelijk voor. Hij ziet er wat uit als een koster, maar we kregen toch zwaar de indruk dat hij de schaduwkopman van de band is.

Verder was alles wel aanwezig voor een gezellige avond: Briggs stond te zingen op zijn kousen (compleet met gat), die andere Briggs (Adam) speelde naast trompet ook met de lepels en het hakkebord, Oli Steadman beroerde de staande bas en de samenzang was sprankelend als altijd.

Na de recentste single greep de band terug naar twee nummers uit de debuutplaat ‘Beachcomber’s Windowsill’. Tijdens Fueled Up  zong het publiek luider dan de man op het podium en mensen omarmden spontaan hun buurman of -vrouw om mee te wiegen op de muziek.

Iedereen had er duidelijk zin in om deze (korte) Europese tour feestelijk te beëindigen. Die bracht hen naar Nederland, Duitsland en België. Briggs zelf was blij om in de lieflijke Orangerie te staan. In Duitsland had hij naar eigen zeggen moeten spelen in Die Brotfabrik, Die MotorFabrik und Das Schlachthaus. Een grapje natuurlijk. Gelukkig waren er geen Duitsers in de zaal.

De twee oudere songs werden gevolgd door bijna het volledige nieuwe album. We onthouden vooral dat You Take Me As I Am, dat we op de plaat over de top vonden gaan, live wel werkte. Zeker in contrast met het akoestisch en solo gebrachte November Song, dat goed was voor het eerste kippenvel.

Ook bji dit nummer hoorde een grapje. In Duitsland had Briggs dit nummer moeten spelen onder een spoorwegbrug. “Gelukkig zijn de Duitse treinen zo stipt dat we het perfect konden timen”, aldus Briggs. In de Botanique had hij ook een probleem trouwens. Door zijn oortjes en zijn versterker klonk een radiozender zodat we tussen de nummers door o.a. konden luisteren naar The Cure. Knap hoe de zanger zich niet liet storen door dit euvel.

Na November Song werd de volgende single gespeeld. Dat wordt dus het eenvoudige The Bigger Picture. Niet meteen onze favoriet eigenlijk. Wij zouden eerder voor The Great Procrastinator  gegaan zijn, dat live fantastisch klonk met de gedempte trompet van Adam Briggs in de hoofdrol.

Terwijl we daarvan nog niet bekomen waren, werd Zorbing ingezet en ook The Ones We Hurt The Most  was een absoluut hoogtepunt met alle bandleden rond één micro in perfecte harmoniezang en enkel ondersteuning van akoestische gitaar en viool.

Met deze parel werd het concert besloten, maar natuurlijk ontsnapten we niet aan een bisronde. Die werd in gang gemept door drummer Robert Steadman waarop een gespierde versie van Blink werd ingezet. Helemaal aan het eind zat het ook al uptempo Watching Birds.

Stornoway trekt in mei naar de Verenigde Staten, maar in hun kalender is nog veel plaats voor zomerfestivals. We hopen hen daar ergens terug te zien want zelden trokken we met een gelukzaliger gevoel huiswaarts dan na dit hartverwarmend concert. Zo rond Brosella in juli en Deerlycke Folkfestival, Boombalfestival en Feest in het Park in augustus is het weer volle maan.