Steven Wilson - Volmaakte proggod

Muziekcentrum Trix, 27 maart 2015

We hadden het een tikkeltje onderschat, dat bezoekje aan proggod Steven Wilson in Muziekcentrum TRIX. De zaal was namelijk tegen onze verwachtingen in erg goed gevuld met een divers publiek, dat bovendien ook nog eens bijzonder toegewijd was. En alles liep op rolletjes. Misschien zelfs iets te…

We geven dan ook graag toe dat wij geen kenners zijn. Maar gezien onze progman door bacteriën geveld was en wij best wel nieuwsgierig waren naar het fenomeen Steven Wilson, wilden wij wel een stapje in het ongewisse zetten. Het bleek uiteindelijk de moeite te lonen.

Het oeuvre van Steven Wilson is - op zijn zachtst gezegd - imposant. De projecten waaraan hij heeft meegewerkt opsommen zou al goed zijn voor een paragraaf. Daaraan gaan we ons dus niet wagen. Want hier stond Steven Wilson als Steven Wilson, de soloartiest. En die soloartiest heeft met ‘Hand.Cannot.Erase’ net een nieuwe plaat uit. Het was uiteraard die plaat die het grootste deel van de set uitmaakte.

Die set ligt zowat grotendeels vast voor deze tournee. Als u er de setlists van de vorige concerten op nakijkt, zal u merken dat de heren de nummers (en de volgorde) stilaan in de vingers moeten hebben. En dat was ook zo. Tot en met de bisnummers werd de setlist volgens het gekende stramien gespeeld. In die mate zelfs dat de bijhorende clips, die op het reusachtige scherm werden gespeeld, bijna tot op de milliseconde samen met de songs afgerond werden (ook al kan daar – toegegeven - natuurlijk de hand van een lichtmachinist achter zitten). Misschien ook wel logisch gezien de nogal complexe structuur van sommige van de songs, met vreemde parabolen, loodrechte hoeken en andere wiskundige vormen.

Bij momenten was het dan ook echt wel impressionant. Neem bijvoorbeeld het als een tulp bij het eerste ochtendlicht wonderlijk openbloeiende Routine, dat helaas enkel door Wilson zelf gedragen moest worden met Ninet Tayeb (net bevallen en dus jammer genoeg niet mee op tournee) en een koorjongen vanop de laptop. Maar dan nog kon je niet anders dan ademloos toehoren hoe Wilson en zijn routiniers dit nummer uitrolden.

En intussen was er de muzikale expertise van Wilson zelf, die naast zijn gitaren ook nog piano en de vijfsnarige bas hanteerde en geflankeerd werd door klassebakken als sologitarist Guthrie Govan (schitterend, die solo in Home Invasion en in bisnummer Sleep Together - om er maar twee te noemen) en toetsenist Adam Holzman (magistraal op de moog in - opnieuw – Home Invasion).

Naast nieuwe nummers werden er ook oudjes bovengehaald, zoals het wat gewoontjes aandoende Lazarus naast een meer avontuurlijk en - volgens Wilson - op postpunk geïnspireerd Harmony Korine. En echt smullen was het uiteraard van het waanzinnig mooie The Watchmaker (in de bissen), dat van achter een voor de band opgehangen, doorzichtig projectiedoek in al zijn glorie werd gespeeld. Ook van het vaste, tweede bisnummer The Raven That Refused To Sing, dat een imposant eindpunt zette achter het concert was het bovendien smikkelen.

Perfectie benaderen kan dodelijk (saai) zijn voor een concert, maar Steven Wilson, die trouwens niet vies was van wat theatrale, grote gebaren, kwam er in TRIX mooi mee weg. De fans, ongeacht de leeftijd, smulden ervan, van de eerste tot de laatste noot. Wie zijn wij dan om daarop kritiek te geven?