Steven Wilson - En de raaf, hij zong

Arenbergschouwburg, Antwerpen, 15 maart 2013

Zou de nieuwe tour van Steven Wilson even deprimerend worden als de vorige? De frontman van Porcupine Tree heeft het deze keer iets luchtiger opgevat en kwam als een speelse nachtburgemeester naar een volgelopen Arenbergschouwburg.

Het aangename contact met het Antwerpse publiek was veelzeggend: Wilson en zijn cohorten hadden er duidelijk zin in. De Brit benutte het hele podium om zijn acolieten aan te vuren en te dirigeren. Zelf wisselde hij elke song van instrument, waarbij vooral de tot secretaire omgebouwde mellotron opviel.

Nieuwsgierig waren wij naar de integrale vertolking van het recentste album ‘The Raven That Refused To Sing’. Maar de raaf zou vanavond zingen, en hoe! Het werd de krachtigste lezing van het materiaal sinds Wilsons eerste soloplaat ‘Insurgentes’, compleet met een messcherp en dynamisch geluidsbeeld en quadrofonische effecten.

Zelden zo’n straffe ritmesectie gezien als de tandem Nick Beggs (juist, die van Kajagoogoo) en Marco Minnemann. Beggs’ spel op de Chapmanstick zinderde door de zaal. Minnemann, ooit bijna de nieuwe drummer van Dream Theater, trommelde en kletterde met de souplesse van een octopus. 

Binnen het door hen afgebakende speelveld speelden Adam Holzman (toetsen), Theo Travis (fluit, klarinet en sax) en Guthrie Govan (gitaar) het veeleisende materiaal foutloos na. Toch kenmerkte het concert zich door zijn speelsheid, zoals we die ook in oude, progressieve rock aantreffen. Om Wilson te parafraseren: het spel is jazzy, maar zonder de jazz.

Luminol, de stevige openingstrack op ‘The Raven’, bleek ook de ideale start van tweeëneenhalf uur heerlijk toeven in Wilsons parallelle universum. Een bedachtzaam opgebouwde setlist zorgde voor een knap uitgebalanceerd geheel. Na luchtiger werk als Drive Home en Postcard sloeg de duisternis toe als een knap vermomde intrigant. Het accent verschoof naar dreigende stukken zoals Harmony Korine en het moordenaarsepos Raider II.       

De visuals vulden de songs sfeervol aan. In The Watchmaker kwam een transparant toneeldoek tussen de band en het publiek te staan, wat een bevreemdend effect sorteerde. Wilson moedigde zijn troepen aan om naar de sterren te reiken. De titelsong van de nieuwe plaat was van een bovennatuurlijke schoonheid. Toen de band de medley Remainder The Black Dog / No Twilight Within The Courts Of The Sun inzette, wisten we dat de avond zou eindigen met een virtuoos gespeeld klapstuk.