Steve Wynn Solo Electric - The days of Wynn and roses

Het Depot, Leuven, 16 maart 2015

“Een solo-optreden is altijd een oefening in geloven in jezelf, in moed ook”, liet Steve Wynn zich ontvallen over zijn elektrische solotournee, voor hij het toepasselijke Stage Fright inzette. Maar hij moet gevoeld hebben dat het goed zat. Aan de gezichten van de toeschouwers, aan het meezingen en vooral aan de sfeer.

The Dream Syndicate, Gutterball, The Miracles, The Miracle 3, The Baseball Project, Danny & Dusty en ongetwijfeld zijn er nog een stuk of wat groepen en projecten, die Steve Wynn in gang heeft gestoken of waaraan hij heeft meegewerkt. En dan laten we voor het gemak zijn solowerk even buiten beschouwing. Al die bands hebben naast Wynn zelf bezieling en intensiteit gemeen, iets waar er ook in Leuven geen gebrek aan was. Want als hij even de kans kreeg, huppelde Wynn over het minuscule podium van de foyer als een onhandige marionet.

Ook het publiek moest zijn duit in het zakje doen. Waar de eerste rijen zich aanvankelijk comfortabel hadden geïnstalleerd op stoelen, vroeg Wynn ergens halverwege om die aan de kant te schuiven zodat de achterste rijen wat dichterbij konden komen. Als tegenprestatie speelde hij dan alles waarnaar gevraagd zou worden. Boston en The Days Of Wine And Roses werden daarna luid meegekweeld en er kwam zelfs hier en daar beweging in de oudere lijven.

Deze tour mocht geen klassiek folktourneetje worden en dus waren het enkele elektrische gitaren, die  Steve Wynn bij zich had. Maar de mondharmonica werd toch meteen bovengehaald waardoor opener Tell Me When It’s Over toch weer dat geitewollensokkensausje over zich heen kreeg. Een kniesoor die daarom maalde, want het publiek liet het zich met plezier welgevallen.

Dat wollige gevoel zou trouwens even vaak plaats maken voor vuur. Dat bewerkstelligde hij onder meer door te werken met een microfoon, die zijn stem een gruizige, ruige bijklank gaf. Dat paste perfect bij klassiekers als Daddy’s Girl of de afsluiter See That My Grave Is Kept Clean, die hij van Blind Lemon Jefferson had geleend. Het was trouwens niet de enige cover die werd opgedist. Ook Lou Reed kreeg een eerbetoon in de vorm van diens Glory Of Love waarbij het refrein openbrak als een wolkbreuk terwijl de strofes ingetogen werden gehouden.

Begrijp ons niet verkeerd: naast de twee hoger vermelde covers had Wynn keuze genoeg en werden vierentwintig van zijn eigen songs bovenggehaald. Daarbij waren voor de hand liggende nummers als zijn enige hit, die naam waardig, Caroline, waarvan hij een deel gewoon reciteerde in plaats van zong, maar ook minder bekende nummers als Transparency van Gutterball of Shelley’s Blues Pt 2 van een vergeten ep uit 1996. En telkens weer was er die passie, die zo overduidelijk van de man uitging.

Dat er twee bisrondes zouden komen, was bijna voorspelbaar en werd in dank aanvaard. Het moge duidelijk zijn dat “The Days Of Wynn And Roses” absoluut nog niet voorbij zijn. En daar drinken wij er graag eentje op.