Steve Winwood - Cruisen doorheen tijd en ruimte

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

“Dames en heren, welkom aan boord. Mijn naam is Steve Winwood. Ik ben uw kapitein voor deze reis.” Zo had het kunnen zijn in de Ancienne Belgique. De zestigjarige Brit nam ons mee op een reis doorheen zijn carrière. Dat was niet alleen een tocht doorheen de tijd (Winwood is al bijna een halve eeuw actief in de muziek), er werd ook halt gehouden op de meest exotische plaatsen.

Steve Winwood - Cruisen doorheen tijd en ruimte



Het vaartuig in kwestie was geen speedboot en al evenmin een gammel rubberbootje. Het betrof hier een degelijke stomer, duidelijk verweerd en doorleefd maar nog zeker niet versleten. Dit schip werd bemand door een uitstekende crew. Machinisten van dienst waren Richard Bailey (drums) en Karl van den Bosh (percussie), die alle nummers voorzagen van een stuwende beat. Jose Neto (gitaar) en Paul Booth (sax, fluit en orgel) fungeerden als pursers en zorgden ervoor dat de passagiers zich thuis voelden.


Er werden uitstapjes gemaakt naar Zuid-Amerika waarbij de percussie en de zenuwachtige, fingerpickende manier van gitaarspelen van Neto eruit sprongen in nummers als het recente At Times We Do Forget. Winwood zelf toonde zich op die momenten een meester op het hammondorgel, nog steeds duidelijk zijn eerste liefde. Dat bleek ook uit de versies van I’m A Man en Gimme Some Lovin’, beiden van de Spencer Davis Group. Door de erg nadrukkelijk aanwezige percussie kregen ook deze songs een Latijns kleurtje.

Het was in elk geval een erg verzorgde cruise met excursies naar lome jazz (het heerlijke Fly), wat ruigere streken (een fantastisch Dirty City met Winwood op gitaar) en oudere klassiekers (Can’t Find My Way Home en een eigentijds Higher Love). Alleen jammer dat de obligate solo’s (tijdens Light Up werd elk instrument uitvoerig in de bloemetjes gezet) iets te veel tijd in beslag namen en zelfs het uitzicht op steeds opnieuw wederkerende – mooi verzorgde, dat wel - stranden verveelde op de duur.

Na de geplande trip werd nog een extra ommetje gemaakt langs een fantastisch Dear Mr. Fantasy, waarbij Winwood enkel ondersteund door hammond en drums aantoonde dat hij met de gitaar niet hoeft onder te doen voor zijn kompaan “Slowhand” Clapton.

Het was met andere woorden een aangename reis langs vertrouwde, maar ook langs nieuwe kusten waarbij de passagiers ongetwijfeld hebben genoten van het meesterschap van kapitein Winwood en zijn crew.
8 november 2008
Patrick Van Gestel