Steve Vai - Niet weggeblazen, niet ontgoocheld

Het Depot, Leuven, 18 juni 2016

Instrumentale rock blijft toch een buitenbeentje. Maar Het Depot zat wel vol voor Steve Vai. Nu was het ook niet meteen een alledaags concert. Want de gitarist zou voor het eerst ‘Passion And Warfare’, zijn meesterwerk uit 1990, integraal spelen.

Het is dan ook geen doordeweekse plaat, waartoe Steve Vai – zo geeft hij zelf toe – zichzelf eigenlijk nu pas in staat acht om ze live te brengen. Er wordt immers volop geëxperimenteerd met gitaar-, maar ook met opnametechnieken om nog te zwijgen van de samples en effecten, die erin verstopt zitten. Dat maakte dit concert toch speciaal. Bovendien had Vai beloofd om ook enkele verrassingen te voorzien. En hij hield woord.

Vooraleer aan de volledige uitvoering van de plaat te beginnen, werden er nog wat opwarmertjes opgediend. En daar mocht al wat show bij horen. De lichtjes, die we ons nog herinnerden van zijn vorige show, werden bijvoorbeeld al meteen bovengehaald voor opener Bad Horsie en de obligate conversatie tussen publiek, drums en gitaar tijdens Gravity Storm was even voorspelbaar als de regenbuien dezer dagen.

In Whispering A Prayer haalde hij dan weer al zijn gitaarkennis en–kunde boven en masseerde hij de frets als waren het de nekwervels van zijn vrouw en schakelde hij over van zacht naar hard en weer terug. Hij schrok er trouwens ook niet voor terug om de slide in te zetten of de whammy bar op onconventionele wijze te gebruiken.

Echt spannend werd het pas bij Liberty, het eerste nummer van ‘Passion And Warfare’, waarbij hij verwees naar de keer dat hij dat nummer speelde met één van zijn gitaarhelden Brian May aan zijn zijde. En meteen werden de bijhorende videobeelden daarvan opgediept. Verderop in de show zou hij trouwens nog een video-gitaarduel aangaan met Joe Satriani (tijdens Answers) en Dream Theater-gitarist John Petrucci (in The Audience Is Listening), accentjes die zeker de moeite loonden.

Prachtig om horen was het korte Ballerina 12/24-tussendoortje, niet toevallig één van de meer experimentele stukken in de plaat, en het erg gesmaakte Sisters, al koos elke fan ongetwijfeld en af te lezen aan het lustige luchtgitaarspel, zijn eigen nummer uit de set, waarbij For The Love Of God, altijd al een publieksfavoriet, waarschijnlijk de meeste stemmen zou halen.

Nadat ‘Passion And Warfare’ integraal was voorbijgekomen, werden er uiteraard nog wat extraatjes toegevoegd. In dat verband was Vais persoonlijke ode aan zijn leermeester Frank Zappa onder de vorm van de heerlijke jam Stevie’s Spanking een absoluut hoogtepunt. En net als bij zijn vorige concert werd er nu, met de hulp van twee tieners ook nog een nieuwe, zij het eerder dubieuze song gemaakt. Amusant en charmant was dat dan weer wel. En de toegift – Fire Garden Suite IV – Taurus Bulba – mocht uiteraard evenmin ontbreken.

Steve Vai blijft een meesterlijk gitarist, die zichzelf ook nog eens weet te verkopen. Dat maakte dat wij gisteren misschien niet weggeblazen, maar zeker ook niet ontgoocheld werden.