Steve Lukather Band - Cliché's en hoogtepunten
Spirit of 66, Verviers, 5 november 2010
Steve Lukather, dat is (of was) vooral de gitarist van Toto. Dat hij ook nog een solocarrière heeft is aan deze kant van de grote plas niet zo bekend. Vooral gitaristen zijn geïnteresseerd in zijn werk, al bewijst hij op zijn soloplaten ook een niet onverdienstelijk songwriter te zijn. De aftrap van de Europese promotour voor de nieuwe plaat, 'All's Well That Ends Well', gaf hij in Limbourg.
Met Darkness In My World gaf Lukather onmiddellijk de richting van het concert aan: gestroomlijnde Amerikaanse rock. De al even gestroomlijnde bassiste plaatste een paar leuke danspasjes en een paar funky noten. Het publiek genoot van de vingervlugge showsolo op het einde. Darkness In My World en Always Be There For Me waren vooral leuke opwarmertjes en Extinction Blues zat nog niet echt in de vingers.
Interessanter, gevarieerder en melodieuzer werd het bij 68 - uit de "jazz"-plaat '6 String Theory' - al viel het nogal pijnlijk op hoe beperkt de vocabulaire van de drummer was. Stampende funk was geen probleem, maar tijdens dit soort songs en zijn solomoment raakte hij niet veel verder dan een paar roffels en wat drukte. Ook de keyboardspeler was grotendeels overbodig - tijdens diens solo nam het gebabbel van het publiek oneerbiedig de overhand. Hij stond vrij ver weg in de mix, zodat de groepsklank vrij up-to-date bleef. Op de plaat was dat wel anders.
Ever Changing Times was één van de toppers van het optreden. Een echte song, met een opbouw, subtiliteit en dynamiek, in een pure versie. Na een paar langere jams - lees: lange gitaarsolo's - waarbij Lukather en de band jammer genoeg vrij veel in cliché's bleven hangen, kwam de akoestische gitaar boven voor de Toto-plakker Out Of Love. Lukather bewees nog steeds over de prachtige - sommigen zouden zeggen "soulvolle" - stem uit zijn hoogdagen te beschikken.
Met Tears of My Own Shame - nog een zo 'n knappe song met een niet kapot te krijgen riff - zorgde Lukather nog voor een meeslepend moment. Stillere passages werden ook weer overstemd door een luidruchtig publiek, en al gauw werd weer overgeschakeld op stampend - maar erg voorspelbaar - grof geschut met snelle shredderlicks. Het publiek snoepte en riep Lukather nog twee keer terug.
Steve Lukather heeft wellicht zelf een paar onsterfelijke licks toegevoegd aan het cliché-handboekje voor de gitarist, maar het optreden verviel toch af en toe in te veel voorspelbaarheid. Daarbij voegde de band eigenlijk erg weinig toe. Gelukkig waren de sterkhouders van de set knap genoeg om van dit optreden toch een succes te maken.