Steve Ignorant presents Crass songs - Punk leeft godverdomme
Ancienne Belgique, 16 oktober 2022
Punk is dead! Punk is dead! Punk is dead!” – zo brulde de hele AB uit volle borst. Gelukkig ontkrachtte de Crass-frontman nadien zijn eigen woorden: “Punk is still alive. The fact that you are all here, proves it”.
Terecht! De uitgestelde passage van Steve Ignorant lokte zoveel reactie uit dat het gezelschap van de kleine club naar de Box mocht verhuizen. En of punk daar leefde…
Het zag er misschien eventjes anders uit. In de vorm van het voorprogramma Headsticks, die een vorm van populisme-rebellie bracht met klassieke punkrock en pubrock. “What do you want? / Re-vo-lution / When do you want it? / NOW.” Eerder uit de keel van animerend frontman Andrew Tanter dan uit het hart. Leuke muziek, daar niet van. Hap-slik-dingen met onder meer de mooi uitgelichte punkrocksong Red Is The Colour uit laatste plaat ‘C.O.W.’ Maar een echte zondagavondrevolutie krijg je op die manier natuurlijk niet op gang. En oproepen tot meezingen met liedjes, die niemand ooit eerder hoorde, laten weten dat de shows in Duitsland meer ophef veroorzaakten of je set eindigen met drie akoestische ballads helpt natuurlijk ook niet.
De die-hard hanenkammen, tattoos of schakelkettingen kwamen pas in de zaal bij de eerste Crass-noten. Te uwer info: frontman Steve Ignorant is zowat de priester van de DIY-anarchopunk en bracht songs uit de periode 1977-1984, met andere woorden: platen ‘Stations Of The Crass’ en ‘Feeding Of The 5000’. Zeg maar het oude en nieuwe testament voor elk anti-establishment-punker en -denker. Songs van vaak een dikke minuut die aangevuurd werden door een strakke, militaristische snaredrum en een hakkende bas. Pam Pam Pam Pam. Waarover de iconische en kale frontman zijn gal uitspuwde alsof de emoties pas gisteren opborrelden. Spoken word? Spitted words, ja! Vol venijn en kracht.
“Fight war, not wars / Fight war, not wars / Fight war, not wars.” Allemaal met de linkervuist in de lucht. De zaal ontplofte vanaf classic Do They Owe Us A Living en liet pas los toen met diezelfde song de bis werd afgesloten, weliswaar voorafgegaan door een schorre versie van Bowies Ziggy Stardust. (De zin “The kids were just crass”, inspireerde de band destijds bij het kiezen van een bandnaam). En het regende letterlijk shoutalongs. They Got A Bomb, Mother Earth, End Result, The Gasman Cometh, Big A, Little A en natuurlijk Banned From The Roxy: Brussel kreeg het allemaal te slikken en te pogoën. We misten knallers als General Bacardi of Upright Citizen, maar ach, can’t have them all.
Eventjes lag de opstand toch op de loer, toen een overijverige securityman zijn job deed en een stagediver van het podium trachtte te verwijderen. Maar die stagediver was een punker. En zo waren er toevallig veel aanwezig. En die zijn snel op hun pikkie getrapt. Ignorant suste door overduidelijk te maken dat hij het ook niet echt had op crowdjumpers: “Get off my stage”.
Voor we het trouwens vergeten: ook alle eer aan Carol Hodge, die Eve Libertine naar de kroon stak met bitsige zang, kreten of zelfs opera-uithalen voor een fenomenaal Shaved Women of het hikkend Berkertex Bribe. Minder gekrijs, meer stem, evenveel energie. Missie geslaagd. Punk leeft. Op 16 oktober toch in elk geval. Do they owe us a living? Of course they fucking do!