Steve Hackett Genesis Revisited Tour - De missie van een erfgenaam
Ancienne Belgique, Brussel, 18 april 2013
Gitarist Steve Hackett is vastberaden om de fabelachtige erfenis van het vroege Genesis aan een nieuwe generatie door te geven. Gek is dat niet, want van alle ex-leden van de legendarische symforockgroep is hij de ware erfgenaam van de originele sound. En dat de muziek van de jaren zeventig nog steeds leeft, bleek uit Hacketts enthousiaste doortocht in een uitverkocht AB.
Hackett stond voor de aftrap persoonlijk achter de balie van de cd-stand om zijn fans te groeten. De man besefte vast voor welke hachelijke opdracht hij en zijn vijfkoppige band stonden om al die complexe, maar klassieke songs opnieuw tot leven te brengen, zonder Peter Gabriel en Phil Collins. Alle elementen wezen op je reinste zelfmoord, dus alle steun van het Belgische publiek was welkom.
En daarom doen we ons petje af. Voor Roger King, omdat hij in de illustere voetsporen trad van klanktovenaar Tony Banks en het eerste deel van de set op halve kracht speelde door technische problemen. Voor zanger Nad Sylvan, die begreep dat Genesis live veel gemeen had met theater. Hij voelde zich het best in het songmateriaal uit de vroegste albums met Hackett, ‘Nursery Cryme’ en ‘Foxtrot’. In Watcher of the Skies – door de inleidende onheilszwangere mellotron een ideale concertopener – miste hij zijn entree niet.
Niet dat Sylvan erin slaagde om Peter Gabriel helemaal te doen vergeten, maar op enkele cruciale momenten wist hij toch te overtuigen. Zo bracht hij de seksuele lading in The Musical Box voor het voetlicht. Bovendien herinnerde hij ons aan de soul van de jaren zestig, die ontegensprekelijk invloed had op de jonge Gabriel. Gary O’Toole fungeerde als tweede stem, maar zijn versie van Fly On A Windshield kon ons minder bekoren. Als drummer miste hij soms de power van Phil Collins, maar bracht hij heel mooi accenten en nuances aan.
Maar het waren vooral de snaren van Hackett en Lee Pomeroy (die de partijen van Mike Rutherford doubleerde) die het sowieso al ijzersterke materiaal schraagden. Zonder de spots op te eisen was Hackett de meester op het toneel en toverde hij gloedvolle klanken uit zijn Gibson. Genieten was het van Dancing With The Moonlit Knight, waarin techniek en melodie tot een magisch geheel samensmolten.
Het concert denderde voort naar een climax; The Musical Box en Supper’s Ready zorgden voor een zinderend laatste halfuur. Met het jazzrockachtige bravourestuk Los Endos als enige encore werd het publiek de nacht ingestuurd. Maar een gepast slot was het zeker.
De voorbije jaren kwam de Canadese tributeband The Musical Box (sic) driemaal langs in de AB met hun facsimile van vintage Genesis shows. Die waren nog net iets beter. Maar Hackett bleek een meer dan verdienstelijk advocaat van de periode ’70 tot ‘77. Bij wijze van anachronisme verlieten Pomeroy en O’Toole grappend het podium met de bekende danspasjes uit het jarennegentigpopliedje I Can’t Dance. Gelukkig hebben ze dát niet gespeeld.