Steve Earle And The Dukes - De voordelen van een scheiding

De Roma, Borgerhout, 31 oktober 2015

Bij de vorige passage kregen we een vrolijke Steve Earle voorgeschoteld. Eén die volop genoot van zijn huwelijk met Allison Moorer. Maar dat huwelijk is inmiddels alweer (voor de zevende keer al) voorbij en Earle is opnieuw vrijgezel. Dat had zo zijn gevolgen.

Eerst en vooral was er de plaat waarrond deze tournee draaide. ‘Terraplane’ is Earles eerste, echte bluesplaat. Niet dat het zijn eerste bluessongs zijn, maar het was toch tekenend voor de state of mind waarin hij verkeerde. Want de blues liepen als een rode draad door dit concert.

Dat hij met zijn Dukes op het podium kwam terwijl Robert Johnsons Terraplane Blues weerklonk, mag geen verrassing heten. Earle heeft zijn bewondering voor de oude bluesmeesters nooit onder stoelen of banken gestoken en verwerkt in zijn eigen songs. En de titel van zijn plaat is een rechtstreekse verwijzing naar dit nummer.

Zelf begon hij met zijn eigen Baby Baby Baby, dat meteen de toon zette voor wat een lange (er werden dertig nummers gespeeld) en vooral boeiende avond zou worden. Want naar goede gewoonte had de kale, bebaarde man (die naar eigen zeggen “als hij in de spiegel keek nog altijd een jonge kerel van vijfentwintig zag … net als alle mannen”) een uitgelezen selectie uit eigen en andermans werk gemaakt.

En daar zaten uiteraard klassiekers tussen. Copperhead Road en Guitar Town ontbreken in geen enkele set en zaten mooi bij elkaar. Daartegenover stonden dan prachtige, minder voor de hand liggende pareltjes als de eerste song, die hij ooit schreef (Goodbye) of het ronduit overweldigende en door Chris Masterson van een Ry Cooder-achtige solo voorziene My Old Friend The Blues.

Dat de nieuwe songs de vergelijking met dergelijke meesterwerkjes gerust aankonden, bleek uit de afsluitende reeks van de set waarin Gogo Boots Are Back, een rilling-over-de-rug-verwekkend Better Off Alone en King Of The Blues fier overeind bleven tussen de interpretatie van Hey Joe en zijn eigen That All You Got?

Dat laatste nummer was meteen de perfecte aanleiding om ons te waarschuwen voor wat de mensheid allemaal uitzet met deze wereld. Dat deed hij trouwens wel vaker. Het is dan ook geen geheim dat Steve Earle zijn politieke en andere overtuigingen nooit heeft weggestoken. Maar zijn opmerkingen waren nooit belerend of met opgestoken vingertje, maar eerder langs zijn neus weg, als voetnoot. Zoals net voor eerste bisnummer Mississippi It’s Time, dat de racistische bijkleur van de confederale vlag op de korrel nam.

Bisrondes waren er trouwens twee. Met opnieuw hoogtepunten als Down The Road met zijn a capella in- en outro of het krachtige (en inmiddels ook al klassieke) The Revolution Starts Now, waarbij hij – opnieuw subtiel - verwees naar de Amerikaanse verkiezingen, die op til staan. En dan was er nog de moerassige, in bootlegwhisky verzopen versie van The Troggs’ Wild Thing, dat het absolute einde van de set betekende.

Scheiden is lijden en is - zo wist de frontman ons ook nog mee te geven - vooral een goede zaak voor advocaten. Maar er zijn er nog die daar voordeel uit halen. Muziekliefhebbers bijvoorbeeld.