Steve Earle & Allison Moorer - Huiselijk geluk

Handelsbeurs, Gent, 8 november 2008

Countryrocker Steve Earle tourt tegenwoordig rond met zijn vrouw Allison Moorer, zonder zijn begeleidingsband The Dukes en met een DJ als enige - en ietwat ongewone - ondersteuning. In de Gentse Handelsbeurs kon hij maar weinig fout doen voor een publiek van trouwe fans. Toch werd het concert geen hoogvlieger.

Aan Allison Moore, jongere zus van countryster Shelby Lynne en sinds enkele jaren mevrouw Steve Earle, viel de eer te beurt om te openen. Ze had welgeteld één seconde nodig om ons te overdonderen met haar schoonheid en één minuut om ons te overtuigen van haar zangtalent. Haar stem is trefzeker, krachtig en expressief. Ideaal voor de intieme countryfolk die ze produceert. Haar gitaarspel daarentegen is op zijn best ongeïnspireerd en bij momenten zelfs stuntelig. Het zoog de jus uit haar - nochtans goed gekozen - liedjes. Een mengeling van eigen werk en covers als A Change Is Gonna Come van Sam Cooke. Wat surfen op Youtube leert dat Allison Moorer beter tot haar recht komt met een begeleidingsband.

Ze liet het podium net op tijd aan Steve Earle. Dat de man in een Bob Dylanfase zit was al duidelijk op zijn laatste plaat ‘Washington Square Serenade’, maar in de Handelsbeurs lag het er vingerdik op. De mondharmonica in de archetypische houder om de schouders, zichzelf enkel begeleidend op akoestische gitaar, raasde hij meteen door wat van zijn oudere werk (o.a. The Devil’s Right Hand). We hadden de indruk dat Earle er nogal ongeïnteresseerd bij stond. Hij zong zeker niet altijd met hetzelfde vuur en speelde slordig. Bindteksten waren onbestaande, wat ervoor zorgde dat het welwillende publiek maar niet bij het optreden betrokken raakte, hoezeer het ook zijn best deed.

Het dieptepunt noteerden we ongeveer halverwege de set, toen Earle aan de songs van ‘Washington Square Serenade’ begon. De elektronische beats die op die plaat te horen zijn vielen geheel onverwacht en veel te luid in. Het leek alsof Earle er zelf ook van schrok, want het duurde een tijdje voor hij zich kon aanpassen aan de rigide timing van de voorgeprogrammeerde ritmes. De groove waarop werd gemikt was aanvankelijk dan ook onbestaande. Gelukkig kwam er beterschap. Na verloop van tijd begonnen zang, gitaar en elektronica meer als één geheel te klinken. Allison Moorer werd opnieuw op het podium geroepen voor enkele geslaagde duetten. Ook richtte Steve Earle zich steeds nadrukkelijker tot het publiek. Zo mochten we, geheel in de traditie van de jaren ‘60, met Steve’s Hammer meezingen tegen de oorlog in Irak. Een doorslaand succes werd dat niet, maar het bracht toch wat meer sfeer.

Op die manier kreeg het concert in extremis een deftig einde. Vooral het zeer persoonlijke Little Rock ‘N Roller was indrukwekkend. Earle droeg het op aan zijn familie, in het bijzonder zijn onlangs overleden vader. Maar dat was niet genoeg om de rest van het optreden te doen vergeten. Steve Earle heeft een bladzijde omgedraaid, zowel op persoonlijk als professioneel gebied. Op het podium, zonder band en met een intiemere set, heeft hij echter nog geen nieuw evenwicht gevonden.