Stephen Malkmus & The Jicks - Een jongere van achtenveertig

Botanique, Brussel, 2 februari 2014

De vorige keer dat we Stephen Malkmus aan het werk zagen is zeventien jaar geleden. Toen konden we spreken van een openbaring. Sindsdien zijn we hem blijven volgen en ook na Pavement blijft hij met de regelmaat van de klok eigenzinnige platen op de wereld loslaten. Met zijn recentste album ‘Wig Out At Jagbags’ onder de arm passeerde hij samen met The Jicks in de Orangerie van de Brusselse Botanique.

Als voorprogramma had Malkmus The Megaphonic Thrift meegebracht. Erg verwonderlijk kan je dit niet noemen. De bands waarmee je dit Noorse viertal kan vergelijken zijn Sonic Youth, Pixies, maar ook Pavement. Ze brachten een stevige popvariant gesteund op een strakke ritmesectie en huilende noisy gitaren. Alle muzikanten namen afwisselend of samen de zang voor hun rekening en wisten ons op het half uurtje dat ze hadden alvast te overtuigen om hen wat van nabij te gaan beluisteren.

We zaten dus al volledig in de stemming toen The Jicks aan de intro begonnen en Stephen Malkmus als een ware rockgod en totaal over the top omgeroepen werd en triomfantelijk het podium op kwam. De toon was meteen gezet.

Met Cinnamon and Lesbians, een onberekenbaar Spazz en een virtuoos Scattegories werd het optreden met een rotvaart op gang getrapt. Single Lariat klonk live nog lentefrisser dan op plaat, maar het eerste hoogtepunt was No One Is (As I Are Be) waarop Malkmus bewees dat hij ook rustige nummers perfect beheerst en er zijn typische "onrustige-vastheid-draai" aan weet te geven. Later tijdens het optreden zou er met J Smoov en The Janitor Revealed nog een aantal van die prachtig uitgesponnen, serene nummers uit zijn laatste album passeren.

De band voelde zich kennelijk in zijn sas op het Brusselse podium en ging de interactie met het publiek niet uit de weg, wat vaak voor hilariteit zorgde. Een gesprek met een gek uit Oostende in het publiek werd afgesloten met een kurkdroog “We all go to Ostend, Belgian’s crackhead capital”.

We zagen ook regelmatig nummers uit eerdere albums passeren, die door het publiek luidkeels werden meegezongen. Zo zagen we een schizofreen Forever 28 vol tempo- en melodiewissels, een gezellige rock-’n-rollend Jo Jo’s Jacket en een heerlijk uit de bocht gaand Senator voorbijkomen. De set werd afgesloten met een fantastisch uitgesponnen versie van Real Emotional Trash.

In de bisronde werd er met Harness Your Hopes alsnog een Pavement-nummer gespeeld. Lekker catchy en leuk, maar zonder was dit ook nog steeds een fantastisch optreden geweest. Definitief afronden deed Malkmus tot verrassing van de band met een eigen versie van Tender van Blur.

Het tempo lag het ganse optreden lang bijzonder hoog. De nummers vloeiden met een grove naad in elkaar over en we zagen een band die zeer goed op elkaar ingespeeld was, al merkte je dat de bandleden steeds alert moesten zijn voor onverwachte zijstapjes van opper-jick Malkmus. De jaren lijken bovendien totaal geen vat te hebben op Malkmus, want hij ziet er nog steeds even jeugdig en enthousiast uit als in 1997. Hij kan dus nog jaren mee en maar goed ook.