Stefano Bollani's Sheik Yer Zappa - Zappa a l’Italiana

De Roma, Borgerhout, 26 maart 2011

"Jazz is not dead, it just smells funny.", staat te lezen in het Groot Zappa Citatenboek. Voor de jazz die Zappa schreef gaat die stelling inderdaad op. Geen wonder dat zijn oeuvre zoete koek is voor de al even prettig gestoorde Stefano Bollani. In de Roma liet de Italiaanse pianist zich, bijgestaan door een vierhoofdige band, helemaal gaan in zijn passie voor de eeuwig besnorde grootmeester van de satirische compositie.

Bij de gedachte dat Bollani zich op het werk van Zappa zou smijten, beeldden we ons spontaan Roberto Benigni-achtige taferelen in. En we zaten er niet eens zo ver naast, getuige het stukje onvervalste slapstick waarop Bollani het publiek trakteerde bij aanvang van de bisronde: hij schuifelde onhandig met zijn bladmuziek, speelde noten in omgekeerde volgorde, struikelde over maatsoorten en vingerzettingen,...

De hilariteit in de zaal maakte snel plaats voor verbazing toen bleek dat het nummertje aanleiding gaf tot een uitmuntende pianoversie van Peaches En Regalia ('Hot Rats', 1969). Bollani speelde het nu eens barok, dan weer lyrisch, maar altijd razendsnel. De originele solo's speelde hij woordelijk na - iedereen die het nummer kent, fluit ze zo mee - maar door met de ritmes te prutsen maakte hij zich de klassieker helemaal eigen.

Met solo-interpretaties van dat kaliber zou Bollani ons gerust een hele avond kunnen boeien. Wat hij echter met zijn band liet horen, mocht er ook best wezen, al draaide het begin van het concert stoever en stelde de frivole Italiaan zich iets te snel tevreden met de grooves die zijn collega's neerlegden. Het popnummer Cosmic Debris ('Apostrophe', 1974) liet zich bovendien moeilijk omzetten in jazz. Jim Black's onorthodoxe drumsolo - zie ook: Joey Baron - zorgde voor het nodige venijn in de staart.

Al na de eerste set was duidelijk dat Sheik Yer Zappa geen Zappa Plays Zappa was. Terwijl Dweezil Zappa zich focust op een getrouwe weergave van zijn vaders muziek, gebruikt Bollani Zappa's songs en thema's eerder als vehikels voor snedige experimenten.  Behalve dan in Bobby Brown (Goes Down), waarvan hij de scabreuze tekst zowaar vol overgave en met enkele ultralage Zappaiaanse stemstoten begon te zingen.

In de tweede set kwam de band helemaal op kruissnelheid met Let's Move To Cleveland (1984), een van de eerste Zappa-songs die Bollani als tiener ontdekte. Zijn dartele intro, een indrukwekkende vibrafoonpassage van Jason Adasiewicz en de immer op de achtergrond blinkende Larry Grenadier (contrabas) benutten het volledige potentieel van de compositie, die vooral gekend is in een gepolijste eighties-productie.

Met een thema uit 'Lumpy Gravy' (1968) kwam Sheik Yer Zappa tot een roesverwekkend, haast orkestraal einde. Laat ons hopen dat het niet bij een one-off-optreden blijft en dat we binnenkort mogen meemaken hoe Bollani - met een nog iets hechtere band - opnieuw Zappa uit zijn vingers schudt.