Stef Kamil Carlens - Innemend en overtuigend

N9, 13 januari 2018

Eerst was er A Beatband en dat mondde uit in Moondog Jr. Dat werd dan onder dwang Zita Swoon en vervelde in Zita Swoon Group. Sinds de beginjaren zijn we ondertussen al vijfentwintig jaar verder en nu trekt Stef Kamil Carlens voor het eerst de baan op onder eigen naam met een soloplaat onder de arm. 

Voor Carlens eraan begon mochten we eerst nog kennismaken met Matt Watts. Wie de muziekscene wat volgt, heeft de naam zeker al horen waaien. Deze Amerikaanse muzikant woont en werkt al enkele jaren vanuit Brussel. Van bij openingssong Time Turns As An Engine wisten hij en contrabassist Nicolas Rombauts onze aandacht te trekken om die niet meer te lossen doorheen zijn set. Wij legden spontaan de link met Bonnie “Prince” Billy en dat is toch een mooie referentie om mee naar huis te nemen.

Een kwartier vroeger dan aangekondigd kwam dan Stef Kamil Carlens het podium op om ons mee te nemen op een boeiende verhalende set van ruim anderhalf uur. Hij werd daarvoor bijgestaan door een band om U tegen te zeggen met alweer Nicolas Rombauts op contrabas, Wim De Busser op percussie, Nel Ponsaers op toetsen en achtergrondzang en Alma Auer op harp en achtergrondzang.

Ondanks het label ‘Try Out’ dat deze show kreeg, werd de setlist alles behalve beperkt tot werk uit ‘Stuck In The Status Quo’ en kwamen Moondog Jr. en Zita Swoon ook ruim aan bod. Zo wisselden oude nummers en nieuw werk elkaar probleemloos af. Leuk was bovendien dat er bij de keuze van de oude songs niet voor platgetreden paden werd gekozen; we bedoelen dit zowel naar songkeuze als naar invulling van de arrangementen van die songs toe.  

Uit ‘Stuck In The Status Quo’ (wat een geweldige titel trouwens) passeerden de drie singles. De rustige nummers The Journey Will Be Long en het aan Yasmine opgedragen Empty World waren schone liedjes zonder meer, maar het was vooral het bluesy met veel schakering gebrachte I’m Going Home dat er bovenuit sprong. Ook het perfect op de grens tussen poppy en weemoed balancerende Going Home, over een op haar leven terugblikkende Jane Birkin, was een van de hoogtepunten van de set.

Van het eerdere werk waren vooral het ingehouden, dreigende en meeslepende versie van Ice Guitars, de vette blues van Jo’s Wine Song en de verbetenheid van People Are Slamming Doors. Om definitief af te ronden kregen we met het wondermooie The Night van Morphine nog een perfect gekozen cover voorgeschoteld.

Stef Kamil Carlens blijft na jaren koppig zijn goesting doen een van België’s meest authentieke en eerlijke artiesten en dat bewees hij in de uitverkochte N9 op een overtuigende en innemende manier.