Stef Kamil Carlens - Carlens does Dylan - energiek, persoonlijk en geslaagd

Het Depot, 30 maart 2023

Toch nog eens opnieuw even scherp stellen: nobody sings Dylan like Dylan. Een reclameslogan uit de sixties, maar geen milliseconde gedateerd. Dat weet iedereen die maar een klein beetje vertrouwd is met de live performances van de intussen legendarische bard. Dat mag absoluut geen reden zijn om ’s mans oeuvre niet onder handen te nemen. Velen – en niet de allerminsten – doen het, weinigen doen het boeiend. Dat komt omdat dat heir aan vertolkers vaak op veilig speelt en braaf het zoveelste greatest-hits-lijstje interpreteert. Ofwel omdat men elk risico schuwt en versies brengt, die veilig dicht blijven bij wat Dylan zelf aan de wereld vrijgegeven heeft. Af en toe springt er toch een aanpak uit, waarop het label “interessant” kan geplakt worden. Heel zelden mogen we voor iemand zelfs “boeiend” als determinant bovenhalen. Tot die laatste categorie behoort wat Stef Kamil Carlens liet horen in Het Depot in Leuven.

Omringd en flink gesteund door het achtkoppige The Gates of Eden begon Stef Kamil Carlens meteen met een full force kwartet. In I And I, All Along The Watchtower, Dead Man, Dead Man en New Pony raasde hij stomend en pompend en naar lucht happend door Dylans cataloog. U herkent die titels niet allemaal? Geen paniek. U zult niet de enige zijn. En dat is precies één van de charmerende aspecten van SKC’s benadering: hij gaat op zoek naar pareltjes, “vergeten in de hoeken van de tijd”, zoals hij het zelf zo poëtisch verwoordde, naar onbekende songs die anoniem ergens op een verre plaat van vroeger vegeteren en die hij volkomen terecht weer bovenhaalt. Never Gonna Be The Same Again was kort maar krachtig, Most Of The Time sneller dan het origineel en The Groom’s Still Waiting At the Altar klonk lekker koortsig.

Af en toe haalde Carlens het tempo naar beneden en kregen we rustiger werk. What Was It You Wanted eindigde met een uitgerekte outro. Met veel ingeleefd respect bracht hij het mooi gearrangeerde Shelter From The Storm en Emotionnaly Yours deed deugd aan het hart. Het gevaarlijkere werk werd niet geschuwd: Don’t Fall Apart On Me Tonight is geen evidente song en door Dylan zelfs nooit live gebracht. Stef-Kamil bracht het er al bij al goed vanaf, ofschoon – remember: nobody sings… - hij af en toe een beetje verloren liep in de frasering van de tekst. Maar ook daar werd dat kleine euvel meer dan goed gemaakt door de heerlijke drive die het gezelschap heel de avond in het concert wist te handhaven.

Vooral de energie waarmee SKC de hommage aan Dylan presenteerde was aandoenlijk en refereerde al dan niet gewild naar Dylans live werk uit de jaren zeventig, toen hij tourde met The Band en tijdens de Rolling Thunder Revue. Het viel duidelijk in de smaak van het talrijk opgekomen publiek – Het Depot stond en zat vol – dat hem terecht bedankte met een staande ovatie. Voor de bisnummers werd wel op veilig gespeeld: Like A Rolling Stone kon natuurlijk niet ontbreken en Forever Young is intussen ook een klassieker geworden.

Dit was een uitstekend concert, omdat Stef-Kamil Carlens Dylans oeuvre tegelijk gedurfd, vrank en vrij en vol enthousiasme benadert. Dat is om vele redenen niet voor iedereen weggelegd. Tijdens de zomer is het feest nog eens te beleven in het OLT Rivierenhof in Antwerpen. Aarzel niet!

Foto: Yvo Zels