Steak Number Eight - The Force awakens

Ancienne Belgique, Brussel, 18 december 2015

Hoe mooi en ontroerend was het niet om de Wevelgemse trots Steak Number Eight acht jaar na hun overwinning op Humo's Rock Rally opnieuw The Sea Is Dying te zien spelen op dat magnifieke podium in de AB. Het werd een epische afsluiter van de albumrelease van hun jongste (en beste tot nu) langspeler 'Kosmokoma'.

In een uitverkochte AB, waar de muzikale carrière van de band dus een vogelvlucht nam, opende Steak Number Eight met de laatste track van dat laatste album Space Punch. Dat mocht letterlijk genomen worden: gigantische projecties van een oneindige kosmos werden achter de band geprojecteerd en de logge basdreunen, drumslagen en aggressieve gitaaruitspattingen kwamen als een slag in het gezicht aan.

En dat was nog maar het begin; want daarna kreeg het publiek stampen van respectievelijk Black Eyed, Your Soul Deserves To Die Twice, Cryogenius en Future Sky Batteries om dan even op adem te kunnen komen met Track Into The Sky van debuutplaat 'All Is Chaos', dat traag begon maar epischer was dan de nieuwe Star Wars.

Van dezelfde proportie was Gravity Giants, één van onze favorieten van Kosmokoma, waarin Brent Vanneste met zijn ontlading DE oerschreeuw gevonden heeft. En live ging die nog meer door merg en been dan op plaat. De song, die uiteindelijk nog maar een kleine maand uitgebracht is, werd foutloos door de eerste rijen toeschouwers teruggeschreeuwd. Straf.

Applausje ook voor de fantastische roadie van Steak Number Eight die er, zichtbaar met plezier, een olympische discipline van maakte de concertgangers, die durfden het podium op te klimmen, terug de pits in te kegelen. (Voor de geïnteresseerden: er zijn zelfs T-shirts van te koop).

Als het fenomenale Gravity Giants al een versnelling hoger was voor het publiek, deed Dickhead je echt gewoon total loss crashen. De welgemeende fuck you aan Benjamin Feys werd zelfs door Pieter-Paul Devos van opwarmer Kapitan Korsakov keihard meegebruld. Zelden een zaal zo zien ontploffen. En dan moest een kwartier later Pyromaniac nog komen. Op een bepaald moment in die song moedigde Brent Vanneste iedereen aan op het podium te komen en opeens stond er bijna meer volk op dan voor de bühne.

Wat Steak in de concerttempel bracht mag nu al legendarisch genoemd worden. Het perfecte concert dus? De concertganger in ons schudt volmondig van ja, de criticus doet wat moeilijk en blijft het jammer vinden dat de laatste drie songs van het optreden per se van het eerste album (en de ep) moesten komen. Toen Steak na zo’n overdonderend applaus wel moest terug komen om een (ongeplande) bis te spelen, was het normaal dat ze terug grepen naar een song als Pyromaniac.

Maar net als Balthazar niet meer zou mogen afsluiten met Blood Like Wine, wordt het voor Steak misschien tijd om te zoeken naar een andere afsluiter, hoe geniaal Pyromaniac ook is. Als er nu juist iets is wat Steak wel heeft bewezen met de albumrelease, is het immers dat ze meer dan voldoende krachtige songs hebben om een publiek finaal mee  knock-out te slaan.