Stars - Bloemenkinderen

Ancienne Belgique, Brussel, 17 december 2012

Het moet een vreemd gezicht geweest zijn. Tientallen mensen die de AB uitstromen met bloemen in de hand. Hoewel buurtbewoners er ongetwijfeld al één en ander hebben meegemaakt, heeft Stars duidelijk indruk gemaakt. En dan hebben we het nog niet eens over het voorprogramma, 'het voorspel' zoals ze het zelf noemen. Met een groep als Apostle Of Hustle als support, moet de main act wel stevig in zijn schoenen staan.

Voor de gelegenheid omgedoopt tot 'Apostle Of Brussels', speelt het voorspeltrio een bijzonder felle set. Bluesrock met roots- en freakfolkinvloeden is wat het publiek krijgt voorgeschoteld. Al is de band ook duidelijk schatplichtig aan hiphop, zoals blijkt uit de intro. Ze brengen zelfs een eerbetoon aan Eazy-E, inclusief het plengen van wijn, waarbij drummer Dean Stone zijn ding doet op een veredelde zeepkist. Naast gezond gekke nummers als Chances Are komt ook de cover van Neil Youngs Fucking Up bijzonder goed uit de verf. Voor wie absoluut referenties wil, komt een mix van Akron/Family met de energie van Triggerfinger nog het meest in de buurt.

Als Stars, begeleid door flitsend licht en op de tonen van The Beginning After The End, op zijn beurt het podium op komt, hebben de bloemen waarmee drums, keyboards en versterkers zijn getooid al heel wat van hun frisheid verloren. Dat neemt echter niet weg dat telkens een van de bandleden er eentje het publiek in keilt, het enthousiasme evenredig stijgt.

Als zangeres/gitariste Amy Millan daarna The Night Starts Here inzet, gaan de toeschouwers meteen overstag. Het zijn vooral de broodnodige en bijzonder inventieve basriedels van Evan Cranley die de basis vormen voor de romantische escapades van Stars. Wat de band uniek maakt, is de wisselwerking tussen Millan en zanger/trompettist Torquil Campbell. Campbell haalt daarbij het onderste uit de kan. Dat hij daarbij niet altijd even toonvast is, wordt ruimschoots gecompenseerd door zijn energie.

Vanzelfsprekend wordt veel materiaal van de laatste cd ‘In Our Bedroom After The War’ gespeeld, met opgemerkte versies van Personal en het heerlijke Window Bird. Toch komt ook ouder werk als The Big Fight (“Also a sad song”) en Elevator Love Letter aan bod. Maar vooral de nummers van hun laatste album en ‘Set Yourself On Fire’ worden op gejuich onthaald.

Meermaals wordt naar Brussel verwezen als prachtige stad. Hoewel dit een eeuwenoud rockcliché is, lijkt de band toch de tijd genomen te hebben om even rond te kijken. Zo vragen ze zich af waarom “the pissing statue” toch altijd zoveel aandacht krijgt als het over Brussel gaat.

Wat de aandacht voor hen betreft, hadden ze alleszins weinig te klagen. Bij hun vorige doortocht kreeg de groep de rotonde in de Botanique met moeite vol. Deze keer barstte de AB-club uit zijn voegen. En Stars heeft nog een aanzienlijke groeimarge.