Stanton - Verschillende gedaanten.
De Roma, Borgerhout, 17 januari 2015
In de immer fijne Rataplan, met permissie een van de meest gezellige concertzalen van dit land, zagen we Stanton aan het werk. De band rond Geert Hellings (BRZZVLL, The New Radio Kings, Belcanto, Lotti, ..) bracht anderhalf jaar geleden een pracht van een debuut uit dat helaas maar op zeer beperkte aandacht van pers en media mocht rekenen. Volstrekt onterecht en dat bewezen ze met een erg fijne thuismatch in Borgerhout.
Al van bij de eerste paar nummers met fantastisch slidewerk voelden we ons meteen thuis in de wereld van Stanton. Knap hoe de zeskoppige band het publiek mee op sleeptouw nam, hetgeen deels te danken was aan de tweestemmige close harmonyzang van Hellings en zijn nachtegaal Laura Huysmans, overigens een constante doorheen het hele optreden.
Er stond een zeer goed op elkaar ingespeelde band op het podium en dat zag en hoorde je ook. Met name Hellings ging zeer regelmatig op in zijn gitaarsolo’s, stuurde zijn troepen regelmatig aan en zorgde ervoor dat iedereen vrij kon bijdragen in de speelvreugde.
Klankgewijs hoorden we zeer uiteenlopende gedaanten: daar waar de eerste paar nummers het moesten hebben van gitaarsolo’s en fijn slidewerk (het countryeske Moving South), hoorde je iets verderop uitstapjes richting poppy, melodieuze rock, zoals in Melody Can Fly. Iets later kwam ook The Flood voorbij, een nummer over amoureuze moeilijkheden dat in het verlengde lag van pakweg de op gitaarsolo’s geënte rock van Mark Knopfler en zijn Dire Straits. Leuk ook dat je niet zozeer de albumversie hoorde, want wie goed luisterde hoorde dat de band zichzelf al freewheelend heruitvond.
Inspiratie vond de band overal, tot en met in de Chinese horoscoop toe. The Year Of The Blues werd aangekondigd als een van de nummers op het nog te verschijnen, nieuwe Stantonalbum (verwacht: eind 2015 / begin 2016) die we deze avond alvast in avant-première mochten horen. We hoorden een stevig in blues gedrenkt nummer dat als voorafname op het nieuwe album alvast indruk maakte.
Verder pakte de band uit met een mooi eerbetoon aan Jim White, de man die het debuut in goede banen leidde. Hellings en zijn kompanen gaven diens Jailbird een ambientachtige versie. Niet de enige cover die avond, want ze speelden ook het fantastische One Way Gal (onder meer van Lyle Lovett en The Notting Hillbillies) in een duetversie die ontroerde, wellicht deels omdat we onbewust aan Johnny en June Carter Cash moesten denken.
Uiteraard was het merendeel van de nummers afkomstig van het debuut, zoals het wat sober voortbijkabbelende No Change In My Mind of het erg swampy Mississipi Song. Het met ritmeboxen stoeiende I Have Not Thought Of You Today bleek dan weer een ideaal rustpunt.
Tijdens Babylon hoorden we dan weer erg hoekige ritmiek en swingjazz waardoor Hellings en zijn bende een klein Waitsmomentje konden inlassen, met een zeer gewaardeerde bijdrage van The Space Captain. Na een korte pauze verscheen de band algauw terug het podium op en werd nog even stilgestaan bij het overlijden van JJ Cale, voor wie Hellings in samenwerking met een hele hoop artiesten een fijn tributeconcert in elkaar bokste. Om ook JJ Cale te eren koos Hellings dit keer voor het wondermooie Devil In Disguise en dat bleek goudeerlijke, pure, onversneden rock’n’roll.
Vlaanderen heeft hiermee in wezen zijn eigen JJ Cale al. Stanton liet erg uiteenlopende dingen horen en staan al te popelen voor dat nieuwe, nog te verschijnen album.