Staalkaart 2013 - Er klopt iets niet

Ancienne Belgique, Brussel, 24 maart 2013

Het is moeilijk te gissen naar wat er juist fout is gegaan met het festival voor de Nederlandstalige muziek dat de Ancienne Belgique wou lanceren onder de naam 'Staalkaart'. Er was in ieder geval weinig interesse voor en de affiche werd als gevolg beperkt tot zijn essentie. Spijtig, want dat betekende dat mooie namen als Thé Lau, Eva De Roovere en Wigbert wegvielen.

Jan De Wilde begreep niet waarom Lieven Tavernier was weggevallen en wees er nadrukkelijk op dat Eerste Sneeuw door hem werd geschreven. In zijn bindteksten bewees hij een onderhoudend komediant te zijn, in zijn nummers een onvaste zanger met steeds dieper wordende stem. Voor De Fanfare Van Honger En Dorst werd hij geflankeerd door de stem van wonderboy Arne Vanhaecke, maar dat leverde weinigs bijzonders op.

De set duurde al bij al een half uur. En Arne Vanhaecke had de eerste vijftien minuten al mogen vullen met enkele liedjes over studentikoze romantiek. Ze zijn samen op tournee, de jonge snaak en de oude man, maar uit niets bleek dat hun samenwerking een voordeel zou opleveren dat niet economisch van aard was. Geef ons maar de vertaling van Waits’ Tom Traubert’s Blues, die De Wilde in zijn eentje neerzette .

Er zijn groepen die je live moet zien en er zijn groepen die je beter op plaat kunt beluisteren. In zijn begindagen hadden we Spinvis ingedeeld bij de laatste categorie, maar sinds de Belgische Saartje Van Camp een vast bandlid is geworden lijkt het er op dat we die classificatie moeten herzien.

Met een zelfzeker naturel vertolkten hij en zijn band liedjes uit zijn catalogus en dikwijls was zij het die de belangrijkste accenten legde. Ze liet haar cello vals klinken of ingetogen en mooi of zong als een Arabische klaagvrouw in Club Insomnia. Zelfs als ze zweeg stal ze de show met haar zwangere buik. Toen ze het volkslied Daar Zat Een Sneeuwwit Vogeltje inzette leek het even of ze ambities had om het vierde lid van Laïs te worden, maar midden in het nummer timmerde ze op een stuk zwaar metaal en sloeg ze die illusie aan diggelen met een welgemikte flard noise.

In de club stond ondertussen Aroma di Amore van jetje te geven voor een bijna lege zaal. Zanger Elvis Peeters gokte trouwens dat niemand van het handvol aanwezigen de plaat had gekocht waar het grootste deel van de nummers dat ze speelden uit kwam. Nochtans waren de recensies (ook op deze site) erg positief.

Om live van jetje te geven zonder de aanwezigheid van een publiek die naam waardig moet je een beetje schizofreen zijn. Ook als toeschouwer is het wat onwennig om zo oog in oog met de artiest te staan terwijl die zijn ding doet. Elvis Peeters kweet zich van zijn taak,  gaf zich helemaal en zweette zich een weg door nummers met politieke inslag.

Terwijl oudjes Een Hoofd In De Supermarkt en De Aarzel het nog over de crisis uit de jaren tachtig hadden, kregen in recentere nummers als Het Land Is Moe en Nu We Allemaal Alleen Zijn eerder het nieuwe neoliberalisme en nationalisme een sneer. Het leek op een generale repititie voor wat een mooi optreden had kunnen worden.

Hoe het kwam dat Guido Belcanto als headliner werd geprogrammeerd in plaats van het in de eerste versie van het programma hoger geplaatste Spinvis werd niet verduidelijkt. Maar tijdens het optreden bleek verschillende keren dat de zaal goed gevuld was met mensen die de de laatste cd van a tot z konden meezingen. Fans dus.

Belcanto is een schat van een entertainer en de voortreffelijke band die hij bij zich had deed zijn ster nog helderder schitteren. Countrymuziek is trendy, en dankzij een perfect gevoel voor timing is zijn laatste release volledig zo gearrangeerd. Dat zorgde dat het publiek uit zijn hand smulde en zo voor de broodnodige, positieve-energiestoot zorgde die deze avond kon gebruiken.

Liliane St. Pierre stond in de coulissen te wachten op haar moment om aan de Vlaamse Nancy Sinatra gestalte te geven in Toverdrank, maar in de club was ’t Hof Van Commerce al bezig. En hen bezig zien in deze exclusieve setting was een niet te missen buitenkans.

De Vlaamse Beastie Boys hebben natuurlijk overschot aan zelfvertrouwen en ervaring en nu kwamen ze ook nog eens extra ontspannen voor de dag. Ze grapten en dolden onder elkaar en met het publiek en speelden met veel overgave enkele hits.

Eén toeschouwer bood de mannen twintig euro aan om Quand Les Zosiaux Chantent Dans Le Bois van Urbanus te coveren, en voor één keer leken de Izegemnaars geen ad-rem-antwoord te hebben voor de assertieve man. Ze vervolgden dan maar met hits als Stuntman, Kom Maar Ip en Niemand Grodder en maakten het feestje, volledig volgens contract, af.

Bij het buitengaan pikten we nog een flard van Belcanto’s laatste bisnummer mee en vroegen we ons af of er ooit nog een Staalkaartvervolg komt. Bijna elk van de headliners van dit festival kan op zijn eentje de AB uitverkopen, maar allemaal samen lukt dat niet. Ergens klopt er iets niet, maar het moet een getalenteerde programmator zijn die weet waar het precies mis liep.