St. Vincent - Bedenktijd
Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 28 oktober 2014
De geruchten over de metamorfose die Annie Clark ondergaan zou hebben sinds haar laatste plaat – van meisje dat je maar al te graag aan je ouders zou voorstellen tot onderkoelde diva – hadden ons eerder bereikt dan wij muziekcentrum Trix. Daar zagen we het spreekwoordelijke vuur dat er altijd is bij rook. Het was gelukkig niet zo allesverterend als gevreesd.
Openen mocht Coves doen. Met vieren creëerden ze een stevige en frisse sound, maar daarmee is de kous dan ook min of meer af. Van de songs is enkel de zinsnede “You make my heart stop beating” ons bijgebleven, wat geen verdere uitleg zou mogen behoeven. Toegegeven: dat songs niet meteen na de eerste luisterbeurt blijven hangen zegt op zich niks. De toononvastheid van zangeres Beck Wood deed het credo van de band echter ook geen goed, zeker niet toen St. Vincent later op de avond het podium besteeg.
Want zingen kan Annie Clark. We fronsten toch even het voorhoofd toen ze, louter met een micro gewapend, opkwam om van wal te steken met Rattlesnake. Een begenadigd gitarist is ze namelijk ook. Getuige daarvan de vele overstuurde gitaarsolo’s op haar laatste album ‘St. Vincent’. Halfweg de song kwam een podiumhulp aansnellen met een gitaar. Dat we naar een show keken, waarin alles uitgekiend was, werd dus al snel duidelijk.
Zo ontsnapte de band waar ze tegenwoordig mee tourt ook niet aan de obligate, robotdanspasjes, die gelukkig al minder serieus werden afgewerkt dan vlak na het verschijnen van ‘St. Vincent’. Diezelfde band deed het trouwens prima. St. Vincents muziek lijkt met alle productionele, barokke versieringen op plaat soms onmogelijk volledig live te realiseren, maar een indrukwekkende mix van elektronica en klassieke instrumenten klaarde de klus.
Soms bijtend, dan weer zalvend, meestal groovy. Wat klank en muzikaliteit betreft had niemand te klagen. De nummers die zich op plaat al onderscheidden klonken daardoor nog beter: we hoorden fantastische versies van Digital Witness, Birth In Reverse en Huey Newton. Wie kwam om ouder werk te horen kreeg een ietwat zoutloos Your Lips Are Red van debuutalbum ‘Marry Me’ en Actor Out Of Work en Marrow van ‘Actor’.
Voor Cheerleader klom Annie op haar lichtroze troon, statig centraal op het podium geplaatst. Jammer genoeg werd datzelfde podium ook misbruikt tijdens I Prefer Your Love (“to Jesus”, komt daar dan na) bijvoorbeeld, waarin aan de theatrale poses geen ontkomen was.
Clark komt er min of meer mee weg door een oprechte innemende lach tijdens een ingestudeerde bindtekst, of een aardigheidje in de choreografie, maar de geloofwaardigheid en vooral de frisheid doet het geen goed. Ze lijkt zelf nog te moeten uitmaken of ze de nieuwe Beyoncé, dan wel de nieuwe Patti Smith (we zeggen maar iets) wil worden. Na een show als die van gisteren, met enkele onbetwiste hoogtepunten, gunnen we haar met plezier alle bedenktijd die ze nodig heeft.