Spookhuisje - Helemaal mee op een complexloze trip

N9, Eeklo, 14 oktober 2013

In het kader van de ‘Nacht van de Duisternis’, een initiatief waarbij verschillende gemeenten de openbare verlichting even doven, hadden ze Muziekclub N9 voor de gelegenheid iets donkerder ingericht en zorgde Spookhuisje voor de ideale soundtrack.

Als voorprogramma mochten jazztrompetist Bart Maris en soprane Sylvie De Pauw eerst nog het best van zichzelf geven. Ze combineren hun vakmanschap en passie en zoeken raakvlakken tussen klassiek en jazz.

Hun experimentele samenwerking is zeer bizar, maar tegelijkertijd erg begeesterend. De totaalsound is erg kaal en sober, maar toch behoorlijk volumineus. Het is een constant spel van aantrekken en afstoten: De ene keer tegen elkaar op, dan weer perfect in harmonie. Beiden tasten op hun manier de grenzen en de mogelijkheden van hun ‘instrument’ af en daaruit vloeit iets wonderlijks. Toch is dit extreem zware kost en ondanks de kwaliteiten van dit project merkten we dat ze ons naar het einde toe stilaan aan het verliezen waren.

Rond 22 uur was het dan de beurt aan Spookhuisje. Raphael Absolonne had enkel een drummer mee en zat zelf het ganse optreden neer naar zijn drummer gericht, wat voor een aparte podiumopstelling zorgde. Als een soort tweemansorkestleider zette hij op geheel subtiele wijze de lijnen uit.

Absolonne viel onmiddellijk met de deur in huis en nam ons mee op een filmische trip waarvan wij zelf het verhaal bepaalden en hij voor de bijhorende soundtrack zorgde.

Zelf gaat Absolonne helemaal op in zijn gitaarspel op het meditatieve af. Toen hij halverwege het tweede nummer twee snaren tegelijkertijd brak, vernieuwde hij die in recordtempo eigenhandig en hervatte hij de afgebroken song met evenveel intensiteit alsof er niks aan de hand was.

Het handelsmerk van Spookhuisje  zijn donkere, maar tegelijk warme gitaarpartijen. Nu eens zweverig gebracht dan weer zeer down to earth rockend. Dergelijke muziek brengt bij ons terug naar halfweg de jaren 90 toen we nummers met dergelijk gitaarpartijen als I Heard You Looking van  Yo La Tengo, Infinite Spark van Pavement of Starla van Smashing Pumpkins eindeloos op repeat lieten afspelen.

Met zijn geconcentreerde, gepassioneerde en virtuoze gitaarspel lijkt Spookhuisje ons toch vooral een band die je live aan het werk moet zien. Het zittende publiek in de donkere N9 ging graag mee in de complexloze trip van Absolonne en menig man zat na een tijdje dan ook mee te wiegen, wippen zo u wil, op zijn stoel.