Daarna beklom hij het podium en speelde op zijn eentje het eerste nummer, enkel bijgestaan door een tape die op de achtergrond een eenvoudig gitaarriffje speelde. Het was een kleine demonstratie van waar de noemer Spookhuisje voor stond: veel gitaren, en instrumentale muziek, die je alle uithoeken van de geest laat verkennen.
Daarna werd de ritmesectie uit de coulissen gehaald. De twee drummers en de bassist hielden een uiterst dansbaar tempo aan en toverden met elke invallende beat een hoogst innemende glimlach op het gezicht van de frontman. Hij begeesterde zijn gitaar en liep als een sjamaan heen en weer over het podium, zichtbaar genietend van zijn avond. "We gaan ons gewoon amuseren", had hij gezegd bij de introductie, en ook voor het publiek was dit amusant.
In de beschrijving van wat Spookhuisje doet gebruikt men termen als drones, blues en psychedelica en men verwijst naar Oosterse muziek. Op basis van deze cd-voorstelling klopt dit allemaal volledig en toch ook weer helemaal niet. Er werd een kung fu-video op de achtergrond geprojecteerd, er werden psychedelisch aandoende lichtpatronen geprojecteerd en de gitaar scheurde alle kanten uit, maar het voelde organisch aan. Zelfs de overstuurde blokfluitsolo die in een nummer figureerde leek helemaal op zijn plaats te zitten.
Het thuispubliek was erg enthousiast en ook wij werden volledig overtuigd. Toen Raphael in het door het publiek afgedwongen bisnummer wou zingen, vreesden we eventjes dat het toch nog de mist in zou gaan, maar ook dat bracht de man tot een betoverend mooi einde. De naam Spookhuisje leek achteraf gezien de logica zelve.