Spinvis solo - Ontluisterend

Ancienne Belgique, Brussel, 9 oktober 2009

Hoewel Erik de Jong al een tijdje aan de gang is met zijn 'Spinvis Solo' toernee, was het er niet aan te merken tijdens zijn intiem optreden in de grote zaal van de AB. Wie denkt dat zijn muziek niet geschikt is voor grote zalen, heeft buiten zijn talent gerekend om zowel visueel als akoestisch een act te brengen die er staat.

Voor het concert las ik op de AB-site veel reacties van mensen die zich afvroegen of dit wel kon: Spinvis in de grote zaal. Zoals zo vaak met vooroordelen, bleek het totaal ongegrond. Spinvis is niet enkel een woord- en toonkunstenaar, hij is ook een goede liveperformer die er niet voor terugschrok om tot vijf verschillende instrumenten te spelen tijdens zijn show. Zoals hij zelf lachte met zijn eigen "kunstzinnige" correctheid, was de show een pareltje van zelfrelativering én perfectionisme, een balanceringsact tussen pop en existentiële filosofie.

De act zelf was een waar knutselwerk. De Jong nam liveloops op van verschillende percussie-instrumenten en zijn banjo, er was publieksparticipatie (we moesten onze doodsangst uitschreeuwen) en er waren gestileerde visuals van Erik zelf. Een meezingende Simon Vinkenoog zaliger en enkele muzikantes (cello) en zangeresjes (kinderen) behoorden tot de visuele extra's. Arty-farty was het geheel in elk geval niet. Alles was uitermate uitgepuurd en mooi afgestemd op elkaar, zonder daarom te koel of minimalistisch te zijn.

De schoonheid fungeerde - zoals vaak - als antidotum voor de afgronden van de teksten: de vrolijke deuntjes aan het begin van de set maakten al snel plaats voor donkere songs. Na een dichterlijk Oevers Van De Tijd volgde een uitgerekte Staat Van Narcose en bijzonder veel andere teksten waar sneeuw in voorkwam.

Het was eerder de Spinvis van het naakte asfalt dan van het Alleen Maar Willen Zwemmen die boven kwam drijven, hoewel die song halverwege toch aan bod kwam. De aan zijn snaren gesneden vinger leek wel voor de nodige aderlating van een intense show te zorgen.

Nogmaals toonde de Nederlander zijn talent voor existentiële thema's in de vorm van kleine menselijke taferelen: een  zacht slaaplied werd doorspekt met zinnen als "Ik hoop maar dat ze nooit droomt zoals ik.", een fantasietafereeltje aan zee bleek een drugsroes te zijn. 

In het nieuwe nummer De Ogen Van De Bruid ging hij de repetitieve toer op. Op zijn Van Ostaijens, lekker wegbekkend op een metronoom en beats die aan minimal techno deden denken. Het verhaal achter Limonadeglazen Wodka was pijnlijk maar teder, net als de tonen van Ronnie Gaat Naar Huis, de mooiste uitvoering van de avond.

De fans van Smalfilm bleven op hun honger zitten, maar kregen Kus Me Dan En Bijt m'n Tong Af als afscheid. De staande ovatie en het onophoudelijke geklap en gefluit spraken boekdelen: Spinvis had een grootse indruk nagelaten. Zichzelf gegeven zonder al te dichtbij te komen.