Spinvis & Lucas Oldeman - Kom beter niet te laat
St-Bavo-kerk, 27 maart 2025
Overvecht, dat is een wijk van Utrecht, maar dus ook een nummer van Spinvis en de titel van deze toournee. En zowel Erik De Jong als Lucas Oldeman hebben er gewoond en zijn er elkaar tegen het lijf gelopen. In een lift dan nog wel. Zo kwam je als liefhebber van de muziek van Spinvis plotseling een heleboel te weten over de achtergrond van een aantal songs. Maar er was nog meer.
Want voor deze tournee ging het hoger genoemde tweetal, aangevuld met nog een vaste kracht uit de band rond De Jong (multi-instrumentaliste Saartje Van Camp) hier en daar op zoek naar speciale locaties. In Wilrijk vond Schouwburg De Kern de Sint-Bavokerk om de maquette, lichtjes geïnspireerd op de wijk in kwestie, maar tegelijk ook weer helemaal verzonnen, en de bijhorende architecten, die toevallig ook nog eens muzikanten zijn, onder te brengen. Die maquette was zo'n beetje de rode draad door het concert, waarbij tegelijk ook nog eens volop gefilosofeerd werd. Over wonen, over mensen, over de liefde, kortom: over het leven.
Muzikaal was het wapengekletter beperkt tot gitaar (vooral akoestisch, één keertje elektrisch), piano en occasioneel enige met de voet bediende percussie (basrum, hihat en een enkele tomtom). Saartje Van Camp zette voor haar nummers (Komma, Vallen en De Man In Mij) dan nog cello, sampler en synthesizer in. Maar daar bleef het dan ook bij.
Met Hallo Maandag werd de set ingezet, waarna met het toepasselijke (maar volledig fictieve) Dageraadplein een eerste herkenningspunt werd aangeknoopt. En er zouden er met Voor Ik Vergeet, Bagagedrager en – in mindere mate – Picasso nog volgen. Maar het overgrote deel van de set waren liedjes, die je minder vaak hoort passeren. Liedjes, die voor de muzikanten vaak van speciale betekenis waren, omdat ze een punt markeerden in de vijfendertig jaar dat ze elkaar kenden. Zelfs de Lambada kwam aan bod en weerklonk uiteraard helemaal niet toevallig, toen we de zaal verlieten. Het was één van die momentjes dat de humor in Spinvis kwam bovendrijven. Nooit leidend tot een schaterlach, eerder gewoon tot het omhoog krullen van de mondhoeken.
En tussendoor speelden de beide heren met de maquette, verplaatsten ze gebouwen alsof het niets was, herinterpreteerden zij voortdurend de ingenomen stelling. Tot ze uiteindelijk sneeuw over de stad uitstrooiden, als om het geheel (en de set) af te ronden, ook al volgden er daarna met Grote Zon en het bloedmooie kersttussendoortje – toepasselijk bij de sneeuw – Zonder Naam nog enkele bisnummers.
Niet alle songs waren even boeiend, maar wij noteerden met name Van De Bruid En De Zee, Alina, De Dag Dat Richard Krajicek Wimbledon Won en Tot Ziens Justine Keller (met vocale ondersteuning van Saartje Van Camp) als uitschieters. Daartegenover stond de unieke locatie en de inleving van de protagonisten, hoewel het eigenlijk te voorspellen viel dat dit zou uitdraaien op een staande ovatie.
Ben je benieuwd naar hoe een aantal van de liedjes van Spinvis tot leven zijn gekomen, dan krijg je op deze tournee een aantal antwoorden. En dan kom je beter niet te laat, zoals in Van De Bruid En De Zee wordt aangeraden.