Spiders - Seventies Night
Decadance!, Gent, 23 november 2014
Een niet alledaags zicht die woensdagavond in de beruchte Overpoortstraat in Gent. Lang haar en lederen jekkers waren voor één keer troef in danstempel Decadance, waar de housebeats voor één keer het zwijgen werden opgelegd omdat het Zweedse old school hardrocktrio Vidunder - Horisont - Spiders die avond ten dans speelde.
Een gewisse belofte op barstende hoofdpijn, zo klonken die eerste noten van voorprogramma Vidunder. Toen de band haar lekkere ouderwetse rocknummers aanhief, bleek dat echter nog wonderwel mee te vallen, op wat galm na. Die feedback sneed bij momenten door merg en been, zo moet dat in de seventies ook ongeveer geweest zijn.
Want daar haalden de acts van vanavond duidelijk de mosterd. De tijden dat echte mannen nog baarden hadden, of tenminste een stevige pornosnor. En van die blauwe jeansbroeken, strak bovenaan en met olifantepijpen, die ze ophielden met riemen van echt koeienleer. Met gespen zo groot dat je kindjes oprecht schrik hadden om daar slaag van te krijgen. Want dat mocht toen nog, kindjes slaan.
Maar goed, de eerste echte heimwee naar die tijden stak de kop op wanneer Horisont het voor vijf man iets te kleine podium betrad. Het minikeyboard ging na de intro van het eerste nummer al opzij en de Zweden staken het vuur erin met een stevige ritmesectie die de tempowissels aan elkaar reeg en twee gitaristen (Charles en Tom) die enthousiast de harmonieën door elkaar vlochten. Hoogtepunt was een meesterlijk Crusaders of Death, dat met zijn rustige begin en wisselend gitaarsoleerwerk bij vlagen aan Freebird deed denken. De eerste kreten van herkenning waren voor afsluiter Writing on the Wall.
Want hoe goed Horisont ook viel bij het publiek, de meesten waren toch voor Spiders gekomen. Al is het maar voor zangeres An-Sophie Hoyles, een frêle meisje met een dijk van een soulstem. Al bleek die door het zware tourschema van de bands toch ietwat aangetast door de vermoeidheid. Aanvankelijk voerde de in spandex en zwarte franjes uitgedoste frontvrouw een harde strijd met de valse noten. Bovendien had ze aanvankelijk veel moeite om boven het instrumentaal geweld uit te komen. Na enkele nummers was ze helemaal opgewarmd, maar intussen was de heerlijke rit naar de seventies die Shake Electric heet toch om zeep.
De show was in elk geval wel goed verzorgd, met een korte jamsessie zodat An-Sophie tegelijkertijd haar gitaar kon stemmen, heel Alice Cooperlike. Het viertal wist wel te bekoren, met voorts nummers als Give up the Fight en Fraction en dus konden we meer dan voldaan terugkeren naar het jaar 2014. De eventuele hoofdpijn zullen we er maar bijnemen.