Sparklehorse - Van vonk tot vuurtje (en terug)

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

Vooraf mocht Kristin Anna Valtysdottir, u misschien beter bekend als de zangeres van múm, drie nummers van haar soloproject Kria Brekken croonen, verscholen achter haar vleugel. Het publiek mocht dan klaarblijkelijk dit korte (drie nummers) optreden appreciëren, wij konden een geeuw niet onderdrukken. Mevrouw Valtysdottir kan ongetwijfeld piano spelen, maar haar nummers waren niet boeiend genoeg, noch was haar introverte verschijning (voor zover we daar iets van gezien hebben) opvallend.  Van een heel ander allure was dat andere voorprogramma, Sol Seppy, het alter ego van Sophie Michalitsianos, die met behulp van haar vijfkoppige groep in geen tijd het publiek uit haar hand deed eten en dit ondanks de technische problemen die ze ondervond bij het spelen van haar nummers. Of het nu zware bassen dan wel flinterdunne pianoriedels waren die haar fluwelen stem omkaderden, alles viel op zijn plaats. Ongetwijfeld in het oor te houden, deze jonge Engelse.Maar voor Sparklehorse waren we gekomen en in tegenstelling tot hun passage in 2002 die resulteerde in een desastreuze teleurstelling, werd meteen duidelijk dat Mark Linkous, strak in het pak gestoken, zich (voor zover mogelijk) goed in zijn vel voelt dezer dagen. Met Spirit Ditch werd er afgetrapt. En net als op zijn CD’s wisselde de groep ook op het podium de ingetogen met de meer uitbundige momenten af. Er waren giftige versies van Hammering The Cramps, net als op plaat afwisselend door de standaard en de gemodificeerde (krakende) microfoon gezongen, en meer gereserveerde songs als Weird Sisters (nog steeds één van onze favorieten).  Voor Gasoline Horseys werd Sophie Michalitsianos (die ook mee zong op ‘Good Morning Spider’ en ‘It’s A Wonderful Life’) erbij geroepen, maar verder was het Paula Jean Brown (van o.a. Giant Sand) die Linkous vocaal bijstond. Ook de rest van de band kweet zich trouwens prima van zijn taak met o.a. drummer Johnny Hott (door het publiek op een "happy birthday" getrakteerd) die als onder hypnose met de ogen gesloten het ritme hield, maar ook op de moog meer dan zijn mannetje stond tijdens eerste bis Return To Me.  Maar voor we aan de bissen toe waren, was er nog een stressy Someday I Will Treat You Good. Voor de eerste bis was Linkous duidelijk toe aan een sigaret, maar die verdween al gauw wanneer de eerste noten werden gespeeld. En het publiek kreeg hem zelfs zover om nog een tweede keer terug op het podium te verschijnen. De feedback-uitbarsting tijdens ultieme afsluiter Pig mocht tenslotte ook niet ontbreken.De vonk zit duidelijk nog steeds in Sparklehorse en deed vaak een aardig vuurtje oplaaien om op gepaste tijd terug onder controle te worden gebracht. Dit was een triomf voor Mark Linkous die met een gelukzalige glimlach op zijn intrieste gezicht het naar meer smachtende publiek achterliet.