Sophia - In de lappenmand
Botanique, Brussel, 22 maart 2014
“Thanks for coming, although we haven’t got a new album out. We really wanted to have the new record finished but you can’t chase the heartache, it either comes or it doesn’t.” Het gebeurt niet vaak dat de band die op de bühne staat uitgebreid het woord richt tot het publiek nog voor er één noot gespeeld is, maar Robin Proper Sheppard deed het. Hij beloofde veel ouder werk te spelen (“most of you are a fan op Sophia since a long time, I suppose”) en hij hield woord. Het was subliem.
Eigenlijk had Sophia in november al moeten komen, maar omdat het album niet tijdig afraakte werden de data verplaatst naar maart. De plaat is nu voor de zomer, maar omdat Sheppard niet nog eens wilde verplaatsen kwam hij gewoon. De concerten in België (C-Mine, Orangerie, De Kreun) waren dan ook van de bijzondere soort.
Beginnen deed Sophia met The Sea, dat prachtige nummer met die lange instrumentale vioolintro dat enkel terug te vinden is op de live-cd uit 2001 die in België is opgenomen op het voormalige De Nachten. Dat werd meteen gevolgd door één van de gevoelsmatig zwaarste songs uit de set, So Slow. Toen Proper Sheppard vertelde dat dat het eerste nummer was dat hij schreef als Sophia en dat hij niet kon geloven dat Jimmy Fernandez, met wie Proper Sheppard in The God Machine zat en wiens overlijden de directe aanleiding voor de song was, volgde enkel een doodse stilte. Omdat een applaus misplaatst geweest zou zijn. Het was een intens moment en toen moest het nummer zelf nog komen.
Dat Sophia ook nog steeds stevig kan uithalen bewees Desert Song No. 2, een meesterwerk dat het hele muzikale spectrum – van heel erg zacht tot heel erg luid – in één enkel nummer verenigt en met Oh My Love volgde daarna het nummer waarmee Sophia ooit het dichtst tot bij een hit gekomen is.
Razorblades, een nummer dat enkel op restjesplaat ‘Collections: One’ te vinden is en dat nog maar een handvol keer gespeeld is, sneed misschien nog wel het diepst. Toen daarna ook nog If Only volgde moest Proper Sheppard het nummer na de eerste strofe hernemen omdat het hem nog steeds deed denken aan de eerste date met zijn ex, de moeder van zijn kind.
Zulke momenten deden je beseffen dat een nummer voor Proper Sheppard nooit vrijblijvend kan zijn. De manier waarop hij zong, de inleving en de pijn die op zijn gezicht te lezen stond en de zelfrelativerende grapjes: het was allemaal echt. En door zoveel authenticiteit werden ook wij geraakt. Het is lang geleden dat we nog zo vaak naar onze schoenen hebben gekeken en dat we na bijna twee uur spelen de duizend stukjes van ons hart, waarin stevig gekerfd was door Sophia, bij elkaar moesten vegen.
De reguliere set werd afgesloten door het noisy The River Song waarna Sophia nog vier bisnummers speelde, een uitzondering zo zei Robin Proper Sheppard zelf. Met The Death Of A Salesman keerde hij nog eens terug naar het allervroegste werk en dan volgden ook nog Birds en het veelbelovende The Drifter, een nieuw nummer.
Het afsluiten was weggelegd voor de nieuwe single It’s Easy To Be Lonely waarvoor Sophia vervoegd door “the ghetto choir”, een koor dat volledig is samengesteld uit Belgen onder leiding van Bert Vliegen van Horses wiens plaat Robin Proper Sheppard geproduceerd heeft. Het bleek een knappe afsluiter van een subliem concert.
Ken je van die concerten waardoor je alleen nog maar in ‘voor’ en ‘na’ kan denken? Dit was er zo eentje. En nu gaan we nog even terug in onze lappenmand liggen.