Sons - We zullen het geweten hebben

Vooruit Kunstencentrum, 6 december 2019

Sons - We zullen het geweten hebben

Miljaar, wat zijn wij soms blij dat we voor daMusic mogen schrijven. Sons trad aan in de Gentse Vooruit voor een halfvolle zaal, maar het waren de thuisblijvers die ongelijk kregen: de vonken vlogen van de gitaren.

En dan hebben we het nog niet eens over het uitstekende voorprogramma gehad. Wij waren niet bekend met Those Who Didn’t, een postrockquartet dat wat aan Mogwai of misschien zelfs een kwader American Football doet denken, maar we bleken wat gemist te hebben. De groepsleden spraken en bewogen niet veel op het podium, maar stonden er alsof ze iets te bewijzen hadden en baanden zich met afgemeten chirurgische precisie een weg door de instrumentale setlist.

De stiltes tussen de nummers werden daarbij door de band gevuld met opgenomen spoken word-fragmenten, een gimmick die wij eigenlijk haten maar deze keer verrassend goed wisten te verdragen. En we bespeurden zowel Duits, Frans als Engels in de mix. Tegen het einde van de korte set waren we zelfs bijna benieuwd naar hoeveel talen de band nog in het programma zou weten te smokkelen. Shout-out trouwens voor de coole tattoo van één van de gitaristen, met het logo van Einstürzende Neubauten.

Maar toen moest het beste dus nog komen. Sons is op plaat een goede garagerockband, maar kan live zoveel meer. We durven hen zelfs een potentiële festival-headliner te noemen. Drummer Thomas Pultyn kwam rustig het schemerige podium opgewandeld, knalde met enkele welgemikte slagen de set op gang en liet het tempo nooit meer los. Hetzelfde gold voor de rest van de band, die speelde met de energie van een bende kwajongens, maar het zelfvertrouwen etaleerde van een groep veteranen.

Opener Family Dinner behoort tot de hardste en beste nummers van de band, maar dat leek het publiek helaas niet helemaal door te hebben. Het stond er wat slaperig bij, op een enkele frisse vijftiger na, en we schaamden ons bijna voor onze mede-twintigers. Maar kijk, na een halfuurtje ontwaakte de menigte dan toch voor het geweldige schouwspel dat zich voor hun ogen afspeelde en was de eerste moshpit een feit. Het zweten deed ons goed, net als de band, die zichtbaar genoot.

Drummer Pultyn besloot zijn T-shirt uit te trekken, zanger Robin Borghgraef dook onvervaard met de gitaar het publiek in, en bassist Jens De Ruyte liet meerdere keren zijn dankbaarheid blijken, terwijl zijn broer Arno onze oren geselde met zijn gitaarwerk. Het publiek had maar een klein duwtje nodig om tot een smerige muzikale climax te komen. En die kwam er natuurlijk met het geweldige Ricochet. Het dak knalde van de zaal.

Tegen de tijd dat de band terugkeerde voor de bisronde – die ze trouwens inzette met een verschroeiende cover van I Wanna Be Your Dog van The Stooges – hadden we nog amper energie over. Toch wisten we die met het publiek nog ergens vandaan te schrapen. Uitgeput haalden we de eindstreep. Hoe zeiden de Romeinen dat ook alweer? O ja, veni, vidi, vici. Alle heil aan Sons. Dat ze nog lang mogen rocken.

7 december 2019
Max De Boeck