Sonic City 2015 - Out there
De Kreun, Kortrijk, 24 november 2015
Dag twee-en-een-half op Sonic City bracht Kortrijk meer distortion en minder mate, chaos en lelijke schoonheid.
HO99O9 - u mag hen voor het gemak gewoon “Horror” noemen - heeft op korte tijd al een aardige live-reputatie bijeen gespeeld en kwam die al om vijf uur in de middag waarmaken. Denk Rage Against The Machine maar met meer noise, of Death Grips met meer riffs. Wat helderheid van geluid en songs betreft, was er nog een boel groeiruimte, maar de tekenen waren er (Bone Collector, Da Blue Nigga From Hellboy) en de prijs voor meest energieke optreden van de dag leek uitgedeeld.
Andere kant van het spectrum: Total Control, die new wave speelden en new wave waren, inclusief drummachines en parlando vocalen. Bij hen waren de songs er: catchy dingen, met refreinen en al. Helaas was de performance niet bijzonder spannend en losjes. Het was zelfs even onduidelijk dat de jongens aan de set waren begonnen. Al had die onbewuste overgang van soundcheck naar set wel iets nonchalant cools, de nonchalance ging op het einde toch iets te veel doorwegen.
Suuns & Jerusalem in my Heart wist wel een hele set te boeien. Daar hadden ze - hou je vast - onder andere een guembri, een vocoder en projecties voor meegenomen. Van Arabische muziek over drones en house naar Pink Floyd, en bijgevolg balancerend op het randje van onsamenhangend, maar niet van dat randje gevallen. De rode lijn van repetitie en extase zou later op de avond terug worden opgepikt door Thurston Moore en de zijnen… Extra punten voor het fijne gebruik van de vocoder!
En dan was het de beurt aan Lightning Bolt, een Canadees duo dat al bezig sinds 1994 en om onduidelijke redenen in al die tijd nooit op onze radar is verschenen. De twee heren, beiden toepasselijk Brian geheten, maken muziek, die klinkt als een geautomatiseerde vleesmolen die laf in de rug wordt aangevallen door een tot de tanden met hamers bewapende roedel drummers. Om maar te zeggen: nogal intens. En luid.
Brian de Eerste, die met behulp van een pro-wrestling-achtig masker een vreemdsoortige, felgele microfoon tegen de mond geplakt houdt, waarmee hij zichzelf van cheerleading voorziet; Brian de Tweede, die een mutatie basgitaar-banjo met een uitgestreken gezicht mishandelt. Voor structuren of melodie hoeft u Lightning Bolt niet op te zoeken. Wij grijpen volgende keer, dat we er tijd voor hebben, naar Spotify om te onderzoeken of ze die constante flow van energie ook op plaat flikken.
Dat een boel mensen toch vooral voor de illustere Thurston Moore waren afgezakt naar Kortrijk, hoefde niet te verbazen. De man, zo’n zesenvijftig lentes oud ondertussen, werd met applaus begroet voor hij nog maar een noot uit zijn gitaar had gehaald. Wat volgde verdiende gelukkig ook applaus. We kregen een warm geluid van bij de start; Speak Into The Wild en daarna het nieuwe Cease Fire. Wat volgde (onder andere Grace Lake en Ono Soul) was een masterclass excelleren in repetitie en extase. Moore's muziek en band hebben een heel subtiele, maar onmiskenbare kwaliteit zonder show of bombast; gewoon de goede oude bas-drums-gitaren en concentratie.
Sonic City toonde zich opnieuw een heerlijk festival met fijne sfeer en een out-there-programmatie, die desondanks bevredigend was.