Sonic City 2013 - Pure Verwennerij

De Kreun, Kortrijk, 2 december 2013

De eigenzinnige affiche van Sonic City was er één die op papier al deed watertanden. Met hoge verwachtingen trokken wij dus naar De Kreun in Kortrijk. Het festival, gecureerd door Beak>, trakteerde ons op een resem steengoed bands. Maar niet alleen op muzikaal vlak beloofde het een dagje verwennerij te worden. Want met zijn knusse buitenterras en de uitermate geschikte zaal was het erg aangenaam vertoeven in de Kreun.

Beginnen deden we met Thought Forms. Dit trio uit Bristol had ons niet van de eerste noten mee. Het huilerige gezang en het gezapige tempo waarmee het optreden van start ging zette ons even op het verkeerde been. Maar al snel evolueerde de set naar een indrukwekkend, psychedelisch luisterspel. Het betere lichtwerk en de grote hoeveelheid rook in de zaal zorgde voor een perfecte, donkere setting. De muur van geluid zwol steeds sterker aan en mondde uit in een staaltje loeiharde noise die garant stond voor het eerste hoogtepunt van de dag.

Het fragiele stemmetje waarmee de drumster van ZZZ's de band aankondigde stond haaks op wat deze band deed op het podium. Dit vrouwelijk Japans trio is één en al energie. De mix van punk en no-wave werkt enorm en de band speelde fantastisch goed. Een zeer solide set, die ondanks een goede dosis chaos  en kabaal enorm gebald aanvoelde.

Vex Ruffin wist niet te overtuigen in de Kreun. De vreemde combinatie van punk met elektronica vertaalde zich allesbehalve naar een volwaardige live-act. Het optreden, of wat daarvoor door moest, mistte alle samenhang en ontbrak aan uitstraling.

Maar waar het elektronisch geweld van Vex Ruffin ons niet wist te bekoren, kon Dirty Beaches dat wel. De dubby en relaxte sound die Dirty Beaches op plaat heeft werd live omgezet naar een heel andere belevenis. Gewapend met saxofoon, gitaar en enkele vreemde instrumenten die wij niet konden thuisbrengen creëerde Alex Zhang Hungtai een imponerend en overweldigend geluid op het podium. We hadden het niet verwacht van Dirty Beaches, maar het was hij die zorgde voor één van de luidste en meest dreunende optredens op Sonic City.

'You Belgians are very patient', zei Connan Mockasin in één van zijn vele praatjes tussendoor. 'And your weed is very strong'. Dat verklaarde veel. Ons vermeende hoogtepunt van de dag stond samen met zijn bandleden giechelend op podium en rekte veel tijd uit voor komische praatjes tussendoor. Nu kan dit in veel gevallen averechts werken, maar bij Connan Mockasin schepte het net een gezellige en uitgelaten sfeer in de zaal. De praatjes durfden zich minutenlang uit te rekken en draaiden vaak op niets uit, maar als de frontman knikte naar zijn bandleden en zo een nummer inzette, zat het er muzikaal keer op keer pal op.

Het softe, dromerige geluid van Connan Mockasin viel misschien wat uit de boot naast al dat geweld in De Kreun, maar het fungeerde als een welgekomen rustpunt. De man maakte er een show van die perfect samenvloeide met zijn muziek: een tikkeltje gestoord, lekker uitgesponnen en buitengewoon goed.

Het mag gezegd, wij waren niet helemaal weg van ‘Silence Yourself’, het veelbesproken debuut van Londense post-punk act Savages. Ook de hele hype die rond de band hangt leek ons altijd ietwat overdreven. Toch waren wij erg benieuwd naar hun passage op Sonic City. En jongens! Mochten er nog mensen met twijfels in de zaal zijn geweest dan mag u er zeker van zijn dat deze inmiddels professioneel zijn weggewerkt door deze vier vrouwen.

Het viertal speelde het festival helemaal plat. De bomvolle zaal was een perfecte setting, en daar handelde Savages ook naar. Het was een rollercoaster van een uur, zonder enig dieptepunt en gespeeld met een drive die een mens met verstomming slaat.

En het is de présence van Savages die alles samenbindt en het hele schouw- en luisterspel briljant maakt. De gebaren en de gelaatsuitdrukkingen van frontvrouw Jehnny Beth ondersteunen de muziek enorm en maken het geheel duizend keer beter. Haar expressie spreekt boekdelen en is onvervalst. Savages waren machtig. En plots lijkt die hype niet zo achterhaald meer.

En dan restte ons Beak> nog. We hadden er zo naar uitgekeken, maar het sprookje bleek jammer genoeg te mooi om waar te zijn. Het merendeel van het publiek had Sonic City reeds verlaten, en het leek alsof de geluids- en lichttechnicus mee met hen mee vertrokken waren. Het optreden verzoop in echo, en felle spots verlichtten niet alleen het podium, maar de hele Kreun. Dit ook tot ergernis van Geoff Barrow zelf. De sfeer zat er niet meer in, en Beak> had zoveel beter verdiend na deze geweldige editie.

Maar we kunnen dit niet aan ons hart laten komen, want wij maakten een fantastische editie van Sonic City mee. Van de rauwe noise van Thought Forms tot de zeemzoete psychedelica van Connan Mockasin, het was één en al genieten. Graag tot volgend jaar.