Sonic City 2012 - Een vijfsterrenmenu

De Kreun, Kortrijk, 4 december 2012

We schreven het al in de voorbeschouwing: hoed af voor de Kortrijkse Kreun dat ze het aandurven om al vijf jaar op rij een gastcurator de volledige affiche van Sonic City te laten bepalen. En waar in het verleden eerder grotere namen als Deerhoof en Liars hun ding mochten doen, was het dit jaar de beurt aan het eerder bescheiden Suuns. Niet dat Sonic City aan kwaliteit moest inboeten, integendeel.

Op zondagnamiddag mocht het Deense Thulebasen de aftrap geven. Dit trio dat live grossiert in rammelende psyrock schudde af en toe een niet onaardige riff uit de mouw. Lof ook voor de (Zweedse) drummer die uitstekend het strakke tempo aangaf. Alleen jammer dat de zanger wat minder bij stem was: de zangpartijen klonken nogal flets en vermoeid. En dat voor een zondagmiddag.

Nee, geef ons dan maar de grote dames Lucrecia Dalt en Matana Roberts. De eerste is een Colombiaanse nimf, die vrolijk Tom Waits, PJ Harvey en Boards of Canada in de blender gooit. Het klinkt als een slecht idee maar live viel dat reuzegoed mee: de chanteuse bleef moeiteloos overeind met enkel haar zachte stem, een basgitaar en een arsenaal loops en samples. Dat leverde donkere, breekbare songs op die geen moment verveelden.

De tweede is een ander verhaal. Bij Matana Roberts geen ingetogenheid te bespeuren, wel een schijnbaar eindeloze stroom woorden en positive vibes. Of zoiets. Deze Afro-Amerikaanse jazzsaxofoniste overtuigde in haar korte set het publiek om als begeleidingsband te fungeren. Dat lukte nog mooi, maar veel langer had dit optreden niet moeten duren. “I feel so privileged to make art.”, riep Roberts aan het einde van haar concert. We zijn blij voor haar.

Clinic dan. Het kwartet uit Liverpool wisselde van plaats met Sir Richard Bishop en dat beviel hen niet al te best. De heren speelden nochtans een gevarieerde set - met zelfs hun allereerste single ooit IPC Sub-Editors Dictate Our Youth en het evidente Walking With Thee - maar nooit kregen ze echt de vlam in de pan. Deels was dat te wijten aan technische mankementen, maar evengoed aan de - laten we eerlijk zijn - wat mindere, laatste plaat.

Neem nu See Saw: alle vertrouwde Clinic-ingrediënten zijn aanwezig, maar beklijven doet het niet echt, ook live. Gelukkig was er nog bassist Brian Campbell, die veelal op zijn eentje de boel rechthield. Toch een kleine teleurstelling, dit concert. 

Sir Richard Bishop - één derde van het legendarische Sun City Girls - had duidelijk minder last van de wissel. Nu ja, als eensmansband met uitsluitend een gitaar op schoot is het ook net ietsje meer te voorspellen wat er zal komen. Ook nu weer bracht de man een virtuoze set vol gitaarriedels. Wat een contrast met de verschijning van zijn opvolger Tim Hecker. 

De elektronica-artiest, die met ‘Dropped Pianos’ en ‘Ravedeath, 1972’ twee uitstekende ambientplaten uit heeft, trad aan in een volledig verduisterde Kreun. En terwijl de man op plaat af en toe de rustige kaart trekt was dat in Kortrijk wel eventjes anders. Hecker stuurde bijna een heel optreden lang pulserende drones de zaal in. De vergelijking met de fysieke ervaring van een concert van Sunn O))) was snel gemaakt: donker, intens en verpletterend. ‘s Mans recente samenwerking met Daniel Lapotin alias Oneohthrix Point Never laat nu al zijn sporen na.

Gelukkig hadden we daarna de tijd om letterlijk op adem te komen, want met Beak> in aantocht zou dat meer dan nodig blijken. De groep rond Portishead-knoppenman Geoff Barrow speelt spacey en repetitieve kraut en pretendeert ook niet meer of minder te doen dan dat. Het trio deed dat echter met zo’n precisie dat je constant het gevoel had dat er een tape meedraaide. Niets was minder waar.  

Hoogtepunten voor het oprapen hier. Of het nu de fenomenale trip Blagdon Lake, het ingetogen Egg Dog of de uit één modderfokker van een riff opgetrokken Wulfstan II betrof, nooit was Beak> minder dan subliem. Het psychedelische decor vormde bovendien de spreekwoordelijke kers op de taart. Enig minpunt was het irritante dronkemansgelal na en op den duur zelfs tijdens de nummers. Tja, sommige mensen kunnen nu eenmaal niet tegen alcohol.

Van afsluiter Swans, het vehikel van noisepoëet Michael Gira, zagen wij - onder zachte dwang van de NMBS - nog het eerste half uurtje. Dat was genoeg om te zien hoe Gira en de zijnen na al die jaren nog altijd relevant zijn. Openen deden ze met het onuitgegeven To Be Kind, een kippenvel bezorgende preek voor eigen kerk. Ook Avatar was ijzingwekkend goed, met dank aan het betere beukwerk van viking Thor Harris - check zeker 's mans lijstje over de do’s en dont’s van het tourleven. Maar meer mocht het niet zijn. De treintabellen in Kortrijk zijn onverbiddelijk.

Slotconclusie van deze Sonic City: De Kreun heeft opnieuw een onvergetelijke editie met een sublieme line-up achter de rug. Maar als we dan toch een beetje advies mogen geven: waarom geen - naar analogie van ATP, waar ze de mosterd sowieso al halen - verschillende podia voor al die optredens? Dan zouden die nu soms vervelend lange pauzes tussendoor ook vermeden kunnen worden. Het is maar een idee.