Son Lux - Getalenteerde bombast
Ancienne Belgique, Brussel, 24 oktober 2015
De afgelopen jaren heeft Son Lux zo vaak opgetreden in België dat er een erg trouwe fanbase is ontstaan. Je moest al moeite doen om ze niet aan het werk te zien. Toch geraakte de grote zaal van de AB helemaal niet gevuld voor wat een kers op die Belgische taart moest worden. Of zou het gelegen hebben aan de richting die de band aan het uitgaan is?
Voorprogramma Olga Bell kreeg opvallend veel tijd toebedeeld. Niet dat we daar rouwig om zijn, want ze heeft ons geen moment verveeld. Bell is deel van Dirty Projectors en het avontuurlijke en experimentele karakter van die band zit ook in haar solowerk, zij het dan met een pak meer beats. Ze verzorgde de elektronica volledig zelf met loops, loops en nog eens loops, maar haar engelenstem was de rode draad door deze veelzijdige set. Geef haar wat meer tijd en een band en hier staat een spannende, nieuwe act.
Dat laatste is iets wat ook Son Lux lange tijd geweest is. En ook met ‘Bones’, de dit jaar verschenen vierde langspeler, wisten ze opnieuw te beklijven. Live lijkt het drietal onder leiding van Ryan Lott een andere weg in te slaan. Bombast was hier de rode draad. Veel ruimte voor subtiliteit was er niet meer, ook al is het nog steeds duidelijk dat hij met Rafiq Bhatia op gitaar en vooral Ian Chang op drums twee ongelofelijk getalenteerde muzikanten bij zich heeft.
Die bombast vonden we terug in de soms veel te lang uitgesponnen intro’s en outro’s (bij bijvoorbeeld Easy), in de te overheersende en bij momenten naar eightiesrock ruikende gitaarsolo’s van Bhatia en vooral de overdreven theatrale bewegingen van Lott. Als hij ons nog meer had gevraagd om in onze handen te klappen, we hadden gedacht dat we naar Muse stonden te kijken.
Nu, dat kan ook een teken zijn van een zich ontwikkelende band die vooruit wil en uit de donkere, alternatieve scene wil ontsnappen. Misschien zijn ze daarvoor nog net iets te weerbarstig, maar het vreugdesprongetje dat ons hart maakte bij het afsluitende Lost It to Trying was niet het eerste van de avond en deed ons zo enthousiast worden als een puber.
De set was voornamelijk opgebouwd rond ‘Bones’ en dat was ok. Flight lijkt immers al jaren in ons hoofd rond te spoken en de live vertolking was quasi perfect. Now I Want en Change Is Everything idem dito. Ook fijn hoe Lott speelt met terugkerende stukken uit andere nummers. Maar dan waren er dus ook die onnodige outro’s die de vaart uit de set haalden. Olga Bell verscheen op het einde van de set opnieuw op de planken voor This Time en You Don’t Know Me, wat deed hopen op een permanente samenwerking.
Een heel dubbel concert dus. Muzikaal gezien zit er enorm veel talent in zo’n kleine band, maar het kwam nog niet altijd goed over. Al kan de halflege zaal daar ook voor iets tussen zitten.