Solanas & Mauro - Sfeer en experiment

Arenbergschouwburg, Antwerpen, 17 januari 2013

Bij het begin van het optreden van Solanas en Mauro in het kader van de '24 Uur Van Het Podium' werd een Dibbukbox op het podium geplaatst. Het betreft een wijnkoffer waarin geesten uit de Joodse folklore werden opgesloten. Eens losgelaten zorgen zij voor onheil allerhande. En of het daar spookte! Solanas en Pawlowski ontbonden al hun duivels.

Solanas ontwikkelde in de loop der jaren een volstrekt unieke sound. Een sfeer en tempo die enerzijds bij de bruinste blues en jazz aanleunt, maar ook aan Nick Cave doet denken. Onverdroten experiment met onder meer een dwarsfluit dat je nog het best in de no wave of de free jazz kan gaan zoeken. Bezwerend, raar en soms een beetje atonaal. En dan is Mauro natuurlijk nooit ver weg. Het optreden was, zoals dat gaat met zijprojecten van Mauro, vreemd en mysterieus.

Volksliedjes, bluesdeuntjes en hardrockriffs, het zat er allemaal in. Michaël Brijs zong en scandeerde, Mauro ondersteunde, al dan niet gehuld in zwarte cape, met keyboards, gehuil en wilde dansen. Drummer Diederik Van Remoorte schudde jazzlicks uit zijn mouw en roffelde alsof hij een majorettenoptocht moest begeleiden.

Op de achtergrond werden teksten in een Scandinavisch aandoende taal geprojecteerd en mocht een kunstenaar een doek volschilderen.

Halfweg verliet Mauro voor een tijdje het podium en zette de band Strange Goings On in, een bluesy nummer waarin de dwarsfluit centraal stond. En hoewel de band het optreden vrij probleemloos verderzette, werd Mauro's inbreng, de laagjes noise en effecten, wel gemist.

Naderhand mocht Pawlowski wel even alleen het podium bestieren. Hij startte een noise-/metaltrack en schreeuwend en stampend als een vikingmetalmuzikant op speed deed hij zijn ding, wat dat ook mocht zijn.

De rariteiten werden de modale bezoeker soms te veel. En toegegeven, als je houdt van een mooi afgewerkt popliedje, is het weinig waarschijnlijk dat je je gading bij Solanas gaat vinden. Er wordt immers eindeloos gejamd en geëxperimenteerd. Toch viel er nooit een dood punt te bespeuren tijdens het optreden. De muziek denderde verder.

Op plaat klinkt Solanas al interessant, maar live kwam de band pas echt tot zijn recht, minder gepolijst en wilder. Hoewel het optreden niet echt uitschieters kende, creëerden de Antwerpenaren het volle uur lang een onheilspellende, spooky sfeer.