SOHN - Het knetterde

Ancienne Belgique, 14 mei 2018

Het knetterde bij SOHN in de Ancienne Belgique en misschien zelfs net iets te veel. We zagen Christopher Taylor en bandleden bevlogenener dan ooit spelen, maar de machines wilden niet altijd mee. Een artiest hoeft niet beoordeeld te worden op koppige techniek, maar helemaal wegdenken kunnen we het ook niet. 

Het was een uitgesteld concert dat SOHN speelde in de AB. Eentje waar hij ook al enkele dagen over aan het praten was (“Brussels, that’s gonna be the night!”), tenminste als we het voorprogramma Goss mochten geloven. In september 2017 nam Christopher Taylor - de Brit achter SOHN - de dappere beslissing om zijn Europese tournee uit te stellen. Hij liet weten dat het afgelopen jaar heel intens was geweest. Hij was voor het eerst vader geworden en het jarenlange toeren had een fysieke en mentale tol geëist en hij had het advies gekregen om een langere periode vrij te nemen. De tournee die dus gepland stond voor oktober en november 2017 werd uitgesteld tot het voorjaar van 2018.

Nog enkele zinnetjes willen we ook besteden aan Goss, de verzorger van het voorprogramma. Veel weten we niet over de mens, behalve dat hij “super excited” was om voor SOHN te mogen openen. Hij toonde zich niet onverdienstelijk, leunde qua geluid dicht bij SOHN aan, maar nog meer bij het popjasje van How To Dress Well. En hij liet ook zien dat je met tien spots die strategisch in een kleine kring geplaatst staan en een zanger die daar middenin beweegt en danst best een knappe lichtshow kan geven met weinig middelen.

SOHN dan. Tournee na tournee is Christopher Taylor meer en meer voor het voetlicht gekomen. De eerste keer dat we ‘m zagen speelde hij nog in een habijt en hing hij nog de geheimzinnige uit. De tweede keer was hij helemaal in het zwart gekleed, inclusief breedgerande cowboyhoed. In de AB zat Christopher Taylor ontspannen aan zijn synth in een casual grijs t-shirt en een vrij onnozel roze mutsje op zijn hoofd. Het is een verschil, we mogen ‘m zien nu.

Toch vragen we ons af of die periode thuis ‘m nu echt goed heeft gedaan. Muzikaal zeker wel. Het valt op dat Taylor enkel bij de nieuwe nummers Hue en Nil een gitaar op schoot neemt. Het is duidelijk dat hij met een ander geluid voor SOHN aan het experimenteren is geweest. Tekstueel blijft de inhoud als vanouds dichter bij het wenen dan bij het dansen hangen. Hij weidt er niet over uit, maar het lijkt erop dat Taylor met een gebroken hart kampt en dat die nu zijn muzikale motor is. In Hue (met een tot huiveren aanzettend pianopatroontje) zingt hij “I'll never find another like you/Similar tone but a different hue/Could never love another like you” en in het heftige gitaargedreven Nil gaat het van “Well we've got nothing to gain here/The tide has turned since our sun sailed away/And the love we had was enough for two, not three/Oh, god, what have we done?”

In een derde nieuw nummer – For My Daughter getiteld – houdt hij het allemaal heel intiem en zingt hij over het feit dat hij een betere plek aan het zoeken is om zijn dochter een leven en kansen te kunnen geven. Veel meer dan een piano zit er niet in. Het is strategisch na Rennen geplaatst, het rustpunt van de gelijknamige tweede plaat, maar in de AB ook het nummer waarin het geluid even uitvalt bij wat net een mooie hoge uithaal had moeten zijn. Het haperen duurt nog een paar nummers – het lijkt wel alsof er een lichte vertraging op het geluid zit - waarna Taylor besluit om de boel stil te leggen en zijn systeem opnieuw op te starten.

Het is jammer, want tegelijkertijd klinkt SOHN scherper dan de vorige keren dat we ‘m zagen. Er lijkt meer op het spel te staan. Alsof hij zichzelf wil bewijzen, wat bijvoorbeeld te horen is in een Bloodflows dat alles is wat het ooit zou moeten zijn. En ook het publiek is mee. Signal en The Wheel worden op herkenningsapplaus onthaal en op Lights (waarin geknipoogd wordt naar God Is A DJ van Faithless) wordt er gedanst.

Dan volgt Lessons nog en komt het einde van de reguliere set vroeger dan verwacht. De probleempjes en haperingekjes blijven aanhouden en Hard Liquor wordt naar de bissen verplaatst zodat er nog wat geprutst kan worden. Opnieuw jammer, want het jachtige handgeklap zorgt nu voor een bom als eerste bis in plaats van als laatste nummer voor de bissen. Een wereld van verschil.

Artifice en Conrad worden nog afgewerkt, het applaus blijft even hard en het publiek laat de problemen niet aan het hart komen. Terecht, want het was een goeie show die SOHN neerzette. Haperende techniek is zoals geen WiFi hebben in de trein: het is vervelend, maar ook in 2018 kan het nog steeds. En ondanks de problemen zijn we toch nog naar huis gegaan met het gevoel dat we de beste versie van SOHN tot nu toe aan het werk hadden gezien . Merci, Christopher. Blij dat je terug bent.

Dit verslag verscheen ook op Newsmonkey.be.