SOHN - Extatisch dromen

Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 28 september 2014

“Another day, another craaaaazily big venue. I’m starting to feel like Bon Jovi.” Dat tweette SOHN enkele uurtjes voor zijn optreden in de Antwerpse Trix. Na het optreden, volgde “Fuuuuck yes Belgium”. Christopher Taylor – alias SOHN – was zichtbaar blij, dankbaar, extatisch bijna. Hij had dan ook net een uitstekend optreden gegeven voor een publiek dat helemaal mee was. Dat de zaal lang niet helemaal gevuld was, kon niemand deren.

De tijden zijn veranderd en dus is een band met laptop op het podium anno 2014 al even vertrouwd geworden als de "ouderwetse" bezetting met een bassist, drummer en een gitarist of twee. Fyfe is zo'n band die de gemakken van de elektronica omarmd heeft. Eind vorig jaar deden ze het voorprogramma van London Grammar in de Botanique, nu toeren ze rond met SOHN. Fyfe serveert goede, instant aanstekelijke songs met repetitieve teksten van enkele regels die aan elkaar hangen met weerbarstige, elektronische drumritmes. Hier en daar wordt een saxofoonsolo toegevoegd, die uit een bakje komt, zoals in For You. Denk Alt-J of ook in de richting van SOHN zelf. Maar of ze ooit op de hoogte van die referenties zullen raken, dat valt nog af te wachten.

Het was van net na de release van zijn debuutalbum ‘Tremors’ geleden dat we SOHN nog hadden gezien. Ondertussen heeft hij zijn tweede festivaltournee op rij achter de rug, deze keer met een publiek dat zijn debuutplaat kende. En dit najaar trekt SOHN dus opnieuw langs de clubs. Deze keer geen AB Box, maar Trix, de grote zaal welteverstaan. Voor drie kwart uitverkocht. En net dat gegeven maakte misschien wel dat de sfeer helemaal juist zat. Er was ruimte om te dansen, om echt te dansen, en wie daar zin in had deed dat dan ook. Anderen knikten gewoon op het ritme, luisterden met gesloten ogen of zongen zachtjes mee terwijl ze naar de grond staarden. Het was allemaal goed.

Wij waren vooral benieuwd of Taylor ondertussen aan zijn setlist had gesleuteld. En dat bleek het geval. De lichtshow was gelukkig wel ongewijzigd gebleven. Christopher Taylor zat op zijn eiland van elektronica, omgeven door lichtpilaartjes en links en rechts geflankeerd door extra muzikanten. De geest van de setlist bleef dezelfde als zes maanden geleden: rustig beginnen om dan vol gas af te sluiten. Maar binnen dat concept was er wel geschoven.

Openen deed hij nog altijd met Ransom Notes, maar daarna kregen we Warnings, het b-kantje van de single van Bloodflows met een intro die in deze tijden van oorlog aan machinegeweren deed denken. Bloodflows zelf was naar voren geschoven en zorgde voor herkenningsapplaus.

Tempest was halverwege opnieuw het kippenvelmoment van de avond en deze keer misschien nog meer dan bij zijn vorige passage, want na de a capella intro (hoog en foutloos) kregen we de uitgeklede en meest indrukwekkende versie van het nummer: Tempest als pianoballade. Daarna volgde het nieuwe The Chase, dat dan weer deed denken aan de neo-rnb van Frank Ocean, The Weeknd en in eigen land Oscar & The Wolf. Die twee nummers toonden vooral aan dat SOHN in de toekomst nog heel veel richtingen uit kan gaan.

We gingen langzaamaan naar de finale toe en dus zei Taylor “Let’s speed things up a little”, waarna hij het publiek begon op te hitsen, een verzoek waaraan gretig gevolg werd gegeven. Bij Lights, het meest dansbare nummer, voelden we letterlijk de grond onder onze voeten dreunen en de finale van Lessons neigde naar industrial. En dan moest The Wheel nog komen, nog steeds zijn beste en tegelijkertijd meest popgevoelige nummer.

De grote kracht van SOHN is dat hij zich niet vastpint op één genre. Bovendien verstaat hij de kunst om zijn eigen ding te doen binnen het bestek van wat in wezen aanstekelijke popnummers zijn. Alt-J staat begin 2015 in Vorst Nationaal. In een rechtvaardige wereld wacht SOHN succes van dezelfde orde. Al houden wij hem liever nog even bij ons. En gelukkig klinkt hij nog niet als Bon Jovi.