SOHN - Korte dosis elektromelancholie

Botanique, Brussel, 15 april 2014

Deze zomer was S O H N in een bloedhete en behoorlijk gevulde Castello nog één van dé revelaties van Pukkelpop. Hoewel er nog geen album is en we de band ook nog nooit op de radio hebben passeren, verkochten ze dankzij dat optreden moeiteloos de Rotonde van de Botanique uit. S O H N kwam hun succesnummer van deze zomer nog eens vlotjes overdoen, zij het wel in een veel te korte versie.

De vergelijkingen met in de eerste plaats James Blake, maar ook met Rhye, Deptford Goth, The xx of Mount Kimbie zijn allemaal wel te begrijpen, maar vanavond bewees de naar Wenen verkaste Londenaar toch vooral over een eigen sound te beschikken. Niet evident in dit als maar meer gehypte postdubelectronicapopgenre. Hét instrument voor deze eigen sound is zijn in melancholie gedrenkte stem.

Het drietal stond behoorlijk onbeweeglijk op het podium en de lichtshow was erg sober. In dit genre de perfecte ingrediënten voor een saai concert. Niets daarvan bij S O H N. In een mum van tijd werd de zaal meegezogen in een universum van ijle stemmen, folky gitaren, door merg en been gaande bassen en tal van bliepjes en synthloops. Resultaat: opvallend veel lachende gezichten en gesloten ogen.

Muzikaal viel er helemaal niets aan te merken op dit concert. Oscillate klonk nog tien keer innemender dan op plaat, Warnings klonk met de denderende donderslagen in het begin tien keer dreigender en Red Lines klonk tien keer meeslepender. Onze verontwaardiging was dan ook groot wanneer het drietal al na een zestal nummers van het podium stapte.

Daarna kregen we enkel nog een perfecte versie van The Wheel (“I died a week ago” is een instant klassieker), wat al op een hoop herkenningsapplaus kon rekenen. Dat we daarna nog gratis naar de platte pop van Oh Land mochten in de Orangerie strooide enkel nog wat meer zout in de wonde in plaats van te troosten.

Ook al paste S O H N perfect in de intieme Rotonde, toch zouden ze binnen afzienbare tijd een volledige AB kunnen vullen. Bij de eerste optredens van James Blake had ook niemand gedacht dat hij in gigantische festivaltenten en concertzalen zou spelen. Maar eerst dus die plaat. Lang geleden dat we nog zo naar een debuut hebben uitgekeken.